Batılı kodlarla harmanlanmış bir devletin hukuki koruması altında olan Müslümanlar, caninin yaptığı canlı yayın eşliğinde bir vahşetin kurbanı oldular. Hem de kilise gibi, sinagog gibi bir kutsal mekanın, caminin içerisinde. Yani en masum, en sivil, en savunmasız halleriyle.

Dile kolay, onlarca kişi birkaç dakika içerisinde en temel haklardan olan yaşam hakkından koparıldılar. Haksız yere can verdiler. Çağlardan bu yana değişmeyen, dünyanın en masum mekanlarından birinde, kötülüğün, kötülüğe dair niyetlerin, kötülüğe dair araçların kapısından içeri girmemesi gereken Allah’ın evleri kana boyandı. Bir yönüyle böyle, diğer yönüyle şöyle: Asker, siyasetçi, casus, istihbaratçı, görevli gazeteci değillerdi. Mütecaviz, hırsız hiç değil. Daha büyük bir günahın ortağıydılar. Bir kimlikleri vardı! Dünyanın bir bölümünü ciddi manada tehdit eden (!) bir kimlik.  

Tüm dünya şimdi bu acıyı anladığını, hissettiğini göstermekle, teröre karşı ortak bir kaderin kurbanları olunduğu mesajını vermekle meşgul. Ortalama insanlar açısından anlaşılır, onaylanır bir durum. Hatta gerekli de. Bunca acıya garkolmuş bir dünyada keşke insanlar bu mesajları verebilmek, duygularını paylaşabilmek adına daha fazla bir araya gelebilse, acıları paylaşsa, tüm insanlığa gerekli mesajlar an be an verilebilse. Dünyanın neresinde olursa olsun, sırf kötülüğü engelleme, kötülük adına işleyen silahları susturma, trajedilere karşı elinden geldiğince birlik görüntüsü serdedebilse ve bu iyilik hareketi en ücra köşelere bile yayılabilse. (…)

Yazının Devamı >>>