Bizim açımızdan her ne kadar fazla şaşırtıcı gelmese de yakın dönemde şahit olduğumuz siyasi cepheleşmeler klasik siyaset bilimi açısından hiç de anlaşılabilir ittifaklar olarak gözükmüyor.

Yakın siyasi tarih açıkça göstermiştir ki; sınıfların tanımı da ideolojilerin hedefleri de yeni baştan tartışılmayı bekliyor. Çünkü ezberletilen kalıpların, yürürlükte tutulan klişelerin, klasik dost ve düşman saflaşmalarının mevcut durumu izah edebilmesi mümkün gözükmüyor.

Sözde militarizm karşıtlarının 27 Mayıs’tan bugüne “Ordu-Gençlik El Ele” sloganlarıyla TSK’nın kucağında büyüdüğüne şahit olmuş, 28 Şubat’tan sonra da “Ne Şeriat Ne Darbe” sloganlarıyla biraz mahcup da olsa Kemalizme sadakat noktasında çizgiyi bozmadıklarını iyice anlamıştık.

Ulusolcu Nefret Sınıfı

Küresel sermayeye savaş açma numarasıyla sahne alanların son olarak Gezi Ruhu ortak paydasında ulusal sermayenin merkez üssü TÜSAİD’la safları sıklaştırıp nasıl da samimiyetle kucaklaştıklarını görenler hiç de şaşırtmamıştı bizi.

Peki, aydınlanma ve ilerleme adına gericiliğin kökünü kazımak adına bürokratik oligarşiyle birlik olup seferberlik ilan eden ulusolcuların şimdi de Fethullah Gülen Cemaati’nden gelecek stratejik destek ve taktik hamlelerle devrim hayalleri görüyor olmasına şaşan, hayret eden var mıdır? Şaşırıp hayret eden yoktur herhalde. Çünkü dün tankların arkasına sığınıp iktidar hayalleri kuranların bugünlerde tapeler üzerinden aynı hedefe kilitlenmiş durumda olduklarını idrak edemeyecek kadar akıldan yoksun kimse yoktur bu memlekette.

‘Halka rağmen halk için’ şiarı resmi ideoloji ve iktidar sınıflarının temel devlet siyasetiydi. Her türlü zulmü bu gibi sloganların eşliğinde icra ettikleri gibi kendilerince meşruiyet de elde ettiklerini vehmettiler.

‘Sınıfsız kaynaşmış toplum’dan anladıkları laik Kemalist muktedirlerin kurduğu düzenin ilelebet bekasıydı. Bütün imkânlarıyla ‘merkez” Batıcılara ‘çevre’yse bütün imkânsızlıklarıyla dincilere hasredilmişti. Düzene başkaldırma, itiraz etme hakkı yoktu. Düzeni bozmak ya da yeni bir düzen kurmaya kalkmak sadece Kemalistlerin değil ulusolcuların da liberallerin de hışmına uğramak demekti.

Gerek Türkiye’de gerekse İslam coğrafyasının diğer bölgelerinde yaşanan siyasal-sosyal hadiseler mevcut ulusalcı-sol hegemonik söylemin ne kadar boş ve çirkin bir karakteri haiz olduğunu bir kez daha gösterdi. Hiç de enteresan değil aslında. Türkiye’de darbe politikalarıyla, ihtilalci kadrolarla paralel seyredenler Mısır ve Suriye’de de aynı çizgi üzerinde yürüyorlar.

“Siyasal İslam’ın İflası” projesinde hemen hepsi el birliği yapıyorlar. Sisi ve Esed cuntasıyla dayanışma içerisinde olanlar önce Gezi Ruhu sonra da 17 Aralık operasyonlarında birlikte boy gösterip ‘çevre’ye yani siyaset ve topluma karşı İttihatçı-Kemalist yöntemlerle meydan okudular.

 

Hepimiz Kubilayız, Hepimiz Berkiniz!

Her biri yerli malı Şebbiha olan kulağı kesik gazeteciler, eski tüfek aydın ve sanatçılar “Erdoğan muhaberat rejimi kuruyor” söylemiyle yeni bir suni heyecan dalgası inşa etmeye soyundular hızlıca.

Erdoğan ve AK Parti Hükümeti’nin yolsuzluk ve despotizmle özdeşliğinden hiç kimsenin tereddüt edemeyeceğinden bahsedip “çok yakın bir çöküş ve kaçış” planlarını deşifre etmeye soyundular. Bu sefer kesinlikle İslamcı siyasetin de siyasetçinin de kurtulmasına, kaçmasına fırsat tanınmayacakmış kararlılığı ilan ettiler.

İşte meydanlar, işte halkın “Şehit Kubilay” kadar aziz bildiği Ali İsmail, Ahmet Atakan, Berkin Elvan gibi diğer şehitler için sokaklara taşan öfke dolu milyonlar. Kemalist ajitasyonla ulusolcu propagandaya eklemlenerek çarpan etkisi oluşturmaya çalışan FG Cemaatinin yayın organları tek bir hedefe kilitlenmişlerdi: Erdoğan cephesini düşürmek.

TÜSİAD’ı DHKP-C saflarına yanaştıran, Gülen Cemaatini CHP’yle sarmaş dolaş kılan, liberalleri Okmeydanı varoşlarından yükselen devrimci şiddetin müptelası ve meftunu kılan da aynı nefretti: Başbakan Erdoğan ve temsil ettiği geniş toplum kesimleri. Dolayısıyla öncelikle tasfiye unsuru siyasi temsildi, toplumsal tasfiyenin arkasından yürürlüğe sokulması zaten pek kolaydı.

Kürt gençleri ölüme sürmenin son bir yıllık süreçte zorlaşmasıyla birlikte Suriye’deki gelişmelerin de katkısıyla Alevi gençleri öne çıkarmayı zaruret haline getirdiği sır değil. Devlet sınıflarının bekası adına, Erdoğan’ın siyasi iradesini kırma namına ölenler için destanlar yazmak, adlarını tarihe geçirmek hiç de zor değil bunlar için. Üstelik herkesi vicdan testine tabi tutmak hususunda eksik de kalmazlar.

Yaklaşan yerel seçimler, ardından gelecek cumhurbaşkanlığı ve genel seçimler öncesinde görüldüğü üzere “yeni bir sınıf” siyaset literatürüne geçmiştir. “Vatana, millete, devlete hayırlı olsun!” diyelim ve hep birlikte haykıralım: Yaşasın Proleterya ve Burjuvazi’nin FG Cemaatiyle dayanışma ve kardeşliği!