Yasin Aktay / Yeni Şafak

Türkiye Yüzyılının göçmen politikası

Türkiye 21 yıldır uluslararası planda uyguladığı insani politikalarıyla, milletiyle ve devletiyle birlikte dünyanın her yanındaki sorun bölgelerine ulaştırdığı insani yardımlarla temayüz etti. En son Irak ve Suriye’den canını kurtarmak üzere ülkeye sığınanları kucaklaması dolayısıyla ödediği maddi bedeller oldu. Kuşkusuz bu insani krizlerin ortasında karşı karşıya kaldığı bir sınavdı bu ve bütün sınavlar gibi tercihler yapılır. Türkiye tercihini insanlıktan yana koydu. Bunu yapan AK Parti hükümeti 21 yıldır ülkeyi yönetiyor. Halkın ona sürekli olarak yenilediği güvenoyları hükümetin toplam icraatlarına, kararlarına, siyasetlerine yönelik olmuştur. Türkiye’nin bu konudaki siyasetini kendi vatandaşından esirgeyerek yaptığı bir fedakârlık olarak görüp bu fedakarlığa katılmayan insanlar da var. Dünya batsın, bütün insanlar ölsün, umurunda olmayan bir kesim insanımız da vardır ve demokrasi böylelerine de söz hakkı veren bir rejim. Ancak ülke yönetiminde neticede bu sürece demokratik süreçler karar veriyorsa, AK Parti’nin ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın bu siyasetine toplamda Türk halkının bu zamana kadar destek vermeye devam etmiş olduğu çok açık.

Son seçimlerde ırkçı söylemlerin büyük bir rolü olacağı söyleniyordu. O ırkçı politikaları en açık şekliyle savunan, dillendiren, Suriyelileri gön-de-re-ce-ğiz diyen aday halktan onay alamadı. Bu konuda baştan beri ilkesel tutumundan üstelik seçime bir gün kala, sorulduğunda bile zerre taviz vermeyen ve vermeyeceğini açıklayan Erdoğan ise, onca yıl iktidarda olduğu halde, iktidarın bütün yıpratıcı etkilerine rağmen, yüzde 4,4 puan farkla seçimleri kazandı.

Bir “yükselen milliyetçilik efsanesi” üfürerek bu efsaneyi de marjinal yabancı düşmanı ırkçılıkla özdeşleştirerek yabancı düşmanlığına bir prim toplamaya çalıştılar. Bir defa yabancı düşmanlığının milliyetçilikle hiçbir alakası yok ve görüldü ki onca gürültüsüne rağmen demokrasinin irabında mahalli olmayan marjinal bir kesimi temsil ediyor.

MHP lideri Devlet Bahçeli bu konuda Erdoğan’ın ilkesel tutumunu çok iyi anlamış ve bunun neyi gerektirdiği konusunda bir destek ve mutabakat içinde hareket etmiştir. Onun dışında sesi çok çıkan yabancı düşmanlığının her şeyden önce Türkiye’ye yabancı olduğunu ve Türkiye’de yerli olmanın, yabancı olmanın ne olduğunun şuurundan fersah fersah uzak olarak sadece bir operasyon şamatası olduğunu da görmemek için iyice saf olmak lazım.

Türkiye’nin son yıllarda göç alan bir ülke haline gelmesinin siyasi ve sosyolojik koşullarını çok iyi okumak gerekiyor. Bu, Türkiye’nin herşeyden önce kaydettiği gelişmeyle, büyümeyle ve dünyaya açılımıyla yakından ilgili bir husus. Türkiye’nin bütün üniversitelerinde eskiden okuyan insanların sayısı hiçbir zaman 10 bini bulmuyordu, bugün bu rakam 300 bine ulaşmış durumda. YÖK’ün hedeflediği öğrenci sayısı 1 milyon. Türkiye eskiden nitelikli sağlık hizmeti için dışarıya bağımlı bir ülke iken şu anda dünyada ilk beşe girecek seviyeye doğru gelişmiş olan sağlık turizmi dolayısıyla her yıl yüzbinlerce insanın ziyaret edip bir süre yaşadığı bir ülke haline gelmiştir. Bu ister istemez Türkiye’de yabancı varlığını artıracaktır. Üstelik bu varlığın büyük çoğunluğu, bizim ırkçılarımızın hiç hoşlanmadığı Arap dünyasından. Diğer alanları ve sebepleri saymıyoruz bile.

Türkiye şu anda barındırdığı nüfuslar dolayısıyla Arap dünyasının önemli bir kesiminde daha fazla söz sahibi olma fırsatını da yakalıyor. Türkiye’de bulunan Araplar yatırımlarıyla, harcamalarıyla, kültürel taşıyıcılıklarıyla bulunuyorlar. Türkiye ve Arap dünyası arasında kim ne derse desin hiçbir zaman sökülüp atılamayacak bağlar vardır ve bu bağlar güçlü olduğu sürece iki dünya da uluslararası sahnede ve medeniyet yarışında güçlü olacaktır. Türkiye’nin Arap dünyasından kopuk olduğu dönemlerde yaptığı ve yapabildiği ortada. Buna mukabil Türkiye’nin son yıllarda Arap dünyasıyla olan bağları güçlendikçe geldiği nokta ortada.

ABD, İngiltere, Fransa, Hollanda, Almanya ülkelerindeki çok sayıdaki yabancı tam da bu işlevi yerine getiriyor. Bu diasporalar köken ülkelerle bir ekonomik, siyasi, kültürel politikaların daha etkili bir biçimde uygulanmasının en güçlü aracılarıdır. Türkiye son yirmi yıldır bu sürece girmiştir.

Türkiye bir zaman önce kendi kabuğunda kalmamaya ve ihracatını 500 milyar ardından 1 trilyon dolara çıkarmaya, Ortadoğu, Afrika, Orta Asya’da barışçıl bir misyonla var olmaya ve bu coğrafyalardaki insanlarla daha iyi bir dünyanın inşasında işbirliği içinde olmaya karar vermiştir. Bu karar ve misyon doğrultusunda yürümek kaçınılmaz olarak bu coğrafyadan bir insan varlığının Türkiye’de, Türkiye’den de bir insan varlığının bu coğrafyalarda aktif olarak bulunmasını gerektiriyor.