Susmalar

Suriye'deki kardeşlerimize özür mahiyetinde…​

Sussam kelimeler içimde yitik

Bir çam ağacı gibi gölgesi üstüme savrulmadan

Ve rüzgârın savurduğu tarifi sonsuz esintisi

Ruhumu sarmalayan bir ürperti ile titremeden

Kelamın yitik gölgesinde suskun dilimin

Ve susan gözlerinin kapanmış kapaklarında

İnen perdeler gibi kalbimin duvarında asılı demir kapın

Anahtarı sahibince gizlenmiş bir müze görevlisi gibi itina ile

Dikta rejimin en asi cebelladı bekçilik ederken

Boynu bükük bir yetim gibi dilsiz ben

Öylece bu sessiz oruçların bekleyişini sürerken

Sen söyle ne zaman vereceksin müjdeni

Bekleyişim kutlu sonu mu yoksa vuslatın umutsuzluğu mu?

Söyle bu yitmelerin baş aktörü biçtiğin bu kefende benim rolüm neydi?

Sanrılar mı görmekteyim yoksa hayalinde mi eski tadı yok

Ya yeni sevda esmeleri seninki ya da belli artık umudun yok

Desen ki içimin kutlu yolcusu bekleyişimin sonu, yolu ve umudu tükenesi dilime kilit vurulalı

Ve sonunda yazdığım yazgının son rolü bu

Sus derim...

Öykünmem içimden bilesin

Susmalar bana, sevdalar bana kalsın

İçimde açan karanfiller yolumu belirlesin

Sevdamın başı gibi olsun sonu

Öyle titrek öyle içten ve samimi...