Mevlana İdris’in bugünkü Karar’da (03.06.17) yayınlanan “Safları Gevşetelim Çocuklar da Girsin” başlıklı yazısının konuyla ilgili bölümü şöyle:

Son yıllarda Ramazan ayının olmazsa olmazı gibi tuhaf bir tartışmamız daha oldu: Çocuklar câmide olmalı/olmamalı, koşmalı/koşmamalı, uçmalı/uçmamalı …

Hepimizin çocukluğunda teravihli gecelerden bir iz, bir anı mutlaka vardır. Bizim kıkırdamalarımızdan tutun, birbirimizin ayaklarını gıdıklamasına kadar; ağzımızdan püskürttüğümüz histerik gülme biçimlerinden yanımızdakine attığımız omuz darbelerine kadar hepsi çocuk teravihimizin bir parçası idi.

Elbette imam efendinin her selamında hafif söylenmeler, baş sallamalar, uyarılar alırdık ama böyle ‘hadi yallah’ bir ihracat işlemine tâbi tutulmazdık.

Şimdi ekranlardan uluorta, üstelik de câmi kelimesiyle yanyana anılması hiç münasip olmayan kelimelerle destursuz bağa girenleri gördükçe nasıl söylemeli biraz tuhaflaşıyorum.

Merak buyurmayın, çocuklar câmiyi lunapark yapsın, câminin içinde pamuk şeker de satılsın demiyorum. Bir mâbedin manevî atmosferinin, mehâbetinin, zerafetinin zedelenmesini de istiyor değilim. Elbette anne-babalar çocukların câmideki ‘sınırlarını’ onlara güzelce anlatmalı ve onu dikkatle tâkip etmeli, gözetmeliler.

Ama el insaf. Bir câminin çocukla, çocuk sesiyle, kuşlarla buluşmasından daha güzel ne olabilir. Bazı şeker hastası insanların çocukları ‘düşman’ püskürtüyor gibi bir eda ile azarlama veya kovma isteği nedir? Kimsiniz ve ne zaman Allah’ın evinin sahibi oldunuz?

Kuş sesiyle, çocuk sesiyle olup olmadığını asla isbat edemeyeceğin ‘huşûn’ bozuluyorsa, o huşûyu yeniden gözden geçir.

Nedir? Bazı imam efendilerin veya cemaatten bazı hâlden bilir çocuk dostlarının çocuklara hediyeler verdiğini, onları câminin o güzelim kubbesi altında insanî olanla da tanıştırdıklarını görüyorum. Buradan hepsine bin selam.

Tıpkı Erzurum, Elazığ, Urfa, Malatya gibi bir çok şehrimizde, ilk orucunu tutan çocuğun zafer kazanmış bir şehzade olarak omuzlarda gezdirilmesi merasimini şefkatle, rikkatle, sevgiyle icrâ eden dedeleri, ebeveynleri, abileri, ablaları selamladığım gibi.

Ne demişti dünya durdukça Diyanet’in başında kalası Mehmet Görmez: “Çocukların hafızasında kötü iz bırakacak şekilde müdahale edecekseniz, lütfen teravihinizi evinizde kılınız.” Dünkü beyanatında ise bu tutumunu daha da berraklaştırıp kesinleştirerek şöyle dedi: “Çocuklardan rahatsız oluyorsanız evinizde kılın.” Bu kadar basit işte.

Çok şey eksildi hayatımızdan. Bırakın da teravihlerimizden kuş sesleri eksilmesin. Lütfen yani efendiler.