Sistematik bir yıldırma aracı olarak işkence
Mücahit Gökduman, Gazze halkının maruz kaldığı işkencenin boyutlarına dikkat çekerken işkencenin mantığı ve işkencecileri harekete geçiren motivasyonu sorguluyor.
İsrail’in 2023 Ekim’inde Gazze’ye yönelik saldırıları ve ardından giriştiği kara harekâtından sonra yaşananların yeniden gündeme getirdiği konulardan biri de “işkence” olgusu. İsrail askerleri sivilleri ve çocukları bombalayarak ve kurşunlayarak öldürmenin ötesine geçtiler. Bunu Filistin halkına sistematik işkence uygulayarak gerçekleştirdiler. Cezaevlerinde, karakollarda, Gazze’nin sokaklarında ve meydanlarında, Gazzelilerin kendi evlerinde zorbalığı, kötü muameleyi ve işkenceyi “meşrulaştıracak” derecede yaygınlaştırdılar. Bu pervasızlığı, işkence görüntülerini kamera kaydına alarak servis edecek kadar ileri götürdüler. Siyonistler uluslararası hukuku, insan haklarını, dünya halklarından gelen tepkileri hiçe saydıklarını en aleni şekilde gösterdiler.
Savaşın katliam ve yıkım getirdiğine dair örnekler yüzyıllar boyunca yaşanmakta. Hatta öyle ki savaş hukukunun çiğnendiği ve sivillerin oldukça kolay bir şekilde öldürüldüğü savaşlar/işgaller, insan onurunu ve haklarını gözeten savaş örneklerinden kat be kat fazla. Ancak bütün bu süreçlerde insan vicdanını en çok rahatsız eden ve tepki toplayan uygulamaların başında işkence gelmekte.
İşkencenin tabiatı insan öldürmekten, toprak işgal etmekten, insanları sürgüne göndermekten farklıdır. Uygulama mantığı bakımından işkence ile bu sayılan eylemlerin çok farklı olmadığı düşünülse de yol açtığı psikolojik/sosyolojik sonuçlar ve insan ilişkilerinin marjinal bir şeklini ifade etmesi bakımından işkence olgusu farklı bir terazide değerlendirilmelidir.