Kenan Alpay’ın yazısından bir bölüm şöyle:
Türkiye’nin en eski ve kullanımı en yaygın klişelerinden biri olan “milli birlik ve beraberlik” ortak paydası öylesine kırılgandır ki nedense kendisine “en çok muhtaç olduğumuz dönem”lerde hedef alınır hep. Söylentilere bakılırsa şimdi de “Cumhuriyet’in kurucu senedi” sıfatıyla dokunulmazlık addedilen Lozan Anlaşması bizzat Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından hedef haline getirilmiş durumda. Oysa Lozan tartışılamayacak kadar açık ve kesin bir zafermiş! Lozan’ı sorgulamakla Mustafa Kemal ve kurucusu olduğu ulus devletin meşruiyetini sorgulamanın eş anlamlı olduğu tehdit ve şantajlar eşliğinde yüksek perdeden vurgulanıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan gayet net olarak “Lozan’ı zafer diye yutturmaya çalıştılar” vurgusuyla yakın siyasi tarihe ilişkin esaslı bir sayfa daha açtı. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açtığı bu sayfa basit ve eskiye dair pratikte karşılığı olmayacak bir gündem değiştirme taktiği filan sanılmasın. Meseleyi “zafer mi, hezimet mi?” polemiğinden beslenmeye muhtaç bir Cumhurbaşkanı portresi çizerek tasvire kalkışanlar da fena halde yanılıyorlar. Elbette yakın siyasi tarihe ilişkin ideolojik ve diplomatik bir hesaplaşmayı içeriyor bu çıkış. Ancak ilaveten bugünün Türkiye’sine ve bölgesel ilişkilerine dair pratik-fiili çıkış yollarını, kapsamlı çözüm arayışlarını da zorlayan bir muhtevaya sahip olduğu ortada. (…)