Ulusalcılığın karşılıksız Millî Görüş aşkı
ALPER GÖRMÜŞ / TÜRKİYE
Bugün ve salı günü bu ittifak çabasının tezahürlerini (yani ulusalcılığın “şimdilik karşılıksız” Milli Görüş aşkını) sizin de dikkatinize sunacağım.
Sonrasını, yani bu aşkın karşılık bulup bulmayacağını şimdiden kestiremeyiz. Bu aşamada size sadece gelişmeleri yakından izleme ve bulgularımı paylaşma sözü verebilirim; bunu yapacağım...
***
Tezahürler faslına geçmeden önce, ulusalcılığın neden böyle bir ihtiyaç duyduğu üzerinde kısaca duralım...
En önemli etken şu: Türkiye’de Kemalist-ulusalcı gelenek, din ve dindarlık konusundaki tarihsel-geleneksel tavrını sürdürdüğü sürece toplumun geniş muhafazakâr kitleleriyle irtibat kuramayacağını nihayet anlamış bulunuyor.
Ulusal Kanal ve Halk TV’nin son dönemdeki “İslamiyet” yayınları, bunun farkına varmanın ve geç kalmışlığın telaşıyla olayı abartmanın örnekleriyle dolu.
Fakat ulusalcılık, geçtiğimiz on yıllarda “İslamiyetten arındırılmış milliyetçilik” vasfını lafzen de fiilen de o kadar çok vurguladı ki, dinle arasına ördüğü bariyerleri Anti-Kapitalist Müslümanlar vb. küçük gruplarla dostluk kurarak kırma imkânını yitirdi.
Ulusalcılığın, “dindarların bir bölümüyle ittifak” ihtiyacını anlamlı ölçülerde giderecek aktörler üzerinde düşünmeye başladığımızda, hiç kuşkusuz akla ilk olarak Millî Görüş hareketi geliyor... Bu, yalnız Millî Görüş hareketinin büyüklüğü ve temsil gücü üzerinden varılmış bir sonuç değil... Gerek Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) karşıtlığı gerekse de ABD ve Avrupa Birliği alerjisi, Milli Görüş’ü “içerik” olarak da, siyaseten de alternatifsiz kılıyor.
Nitekim fiili süreç de o yönde tecelli etti. Türkiye’nin ulusalcıları uzun bir süredir Erbakan’a karşı 28 Şubat’ta reva görülen muamelenin haksızlığı üzerinde yazıp çiziyorlar; bunun, Millî Görüş’le ittifak arayışlarının psikolojik vasatını oluşturmaya dönük bir girişim olduğu açık.
***
Bu yolda atılan adımların son partisi 28 Şubat soruşturmasının başlamasından sonra geldi. Mesela eski Milli Güvenlik Kurulu Genel Sekreteri Tuncer Kılınç şöyle konuştu:
“Allah gani gani rahmet eylesin, Erbakan millici bir liderdi. Onu doğru anlayamadık, askerler Erbakan’ı doğru anlamadı.” (Yeni Akit, 1 Nisan 2013).
28 Şubat döneminde “Erbakan’a küfür eden general” olarak tanınan Osman Özbek de geçtiğimiz yıl Milat gazetesine verdiği söyleşide, “Keşke Milli Görüşü anlasaydık. O günler hiç yaşanmasaydı. Milli Görüşün emperyalizmle mücadelesini ve dik duruşunu gerçekten çok önemsiyorum.” dedi (Milat, 23 Mart 2012).
Bu fasıldan en şaşırtıcı çıkış ise Soner Yalçın’ın geçtiğimiz yıl yayımlanan kitabı üzerinden geldi: Erbakan: Eziyet Edilerek Yalnızlığa Yükseltilen İnatçı Bir Siyasal Liderin Portresi...
Yaşadığı yıllar boyunca Erbakan’a kan kusturan yayınların sahibi Soner Yalçın, kitabında Erbakan’ı şöyle tanımlıyordu:
“Erbakan, siyasi hayatı boyunca itilerek, bastırılarak, eziyet edilerek, arkadan hançerlenerek yalnızlığa yükseltildi. Hiç ‘aman’ dilemedi; inancına ve düşünsel değerlerine tutkuyla bağlı kaldı. İnadın, sabrın adı oldu.”
Peki, nedendi bu aşk? Ulusalcılığın Erbakan pişmanlığı nereden geliyordu? Hiç kuşkusuz son on yılın tecrübesinden... Ulusalcılar, Erbakan dönemindeki serâzâd hallerini hatırladıkça, “biz ne yaptık?” diye dövünmekteler bugün.
Fakat bu pişmanlık 28 Şubat davasının açılmasından sonra başlamadı... Öncesi de var.
Salı günü Erbakan’ın sağlığında başlayıp ölümünde ve cenazesinde zirveye çıkan pişmanlık ifadelerini ve ittifak çabalarını ele alacağım.