Bazı İslami kuruluş temsilcileriyle Uludere'ye taziye ziyaretinde bulunan Özgür-Der Genel Başkan Yardımcısı ve dergimiz yazı işleri müdürü Kenan Alpay, gördüklerini Yeni Akit'teki köşesinde yazdı.
Kenan Alpay'ın yazısı:
ULUDERE'DEN SİTEM YÜKLÜ SELAM VAR
15 Ocak Pazar günü bir heyet halinde Diyarbakır üzerinden Şırnak’ın Ortasu (Roboski) Köyüne gittik. Özgür-Der adına benim de içinde olduğum heyette Mazlumder, Araştırma Kültür Vakfı, Medeniyet Derneği ve Hikmet Vakfı’ndan temsilciler de vardı. Heyetimizde gazeteciler ve İstanbul’un yanı sıra Sakarya, Bursa, Konya, Diyarbakır, Mardin gibi illerden temsilci olarak katılanlar da yer aldı. Üzerinden üç hafta geçmiş bir katliam için gecikmeli de olsa hem taziye ziyaretinde bulunmak hem de gelişmeler hakkında doğrudan bilgi almak üzere yola çıkmıştık.
Tekrarlamakta fayda var: 28 Aralık gecesi Irak sınırında yaşanan olayda hayatını kaybeden 34 insan doğal bir afet sonucu ölmediler. Öldürülen 34 kişinin tamamı TSK bünyesinde bulunan F-16 uçaklarından fırlatılan bombalarla öldürüldüler. Kasıt olup olmadığı tartışılsa da, bu vahşet tablosunun sorumlusunun devlet olduğu tartışılmaz bir gerçek olarak ortada durmaktadır. Fakat büyük bir kıyıma ve sosyal yıkıma yol açan bu hadise Hükümet ve kamuoyu nezdinde yeteri kadar ilgi göremedi. Hatta tersinden bir işleyişe şahit olduk. Şöyle ki; katillerin değil de maktullerin hesaba çekildiği bir atmosfere maruz kaldık hep birlikte.
Ortasu Köyü camiinde akşam namazının ardından dinlediğimiz insanların acıları geçen zamana rağmen dinmemişti. Çünkü Hükümetten bekledikleri adımların atılmamış olması hepsinde ciddi bir sükûtu hayale sebep olmuştu. Neydi bekledikleri adım? Öncelikle resmi bir özür ve bu katliamın meydana gelmesinde sorumluluğu bulunanların açığa alınıp hızlı bir biçimde yargılanması görüştüğümüz herkesin ortak beklentisiydi. Hem Hükümet kanadından acılarını soğutacak bir adımın gelmemesi hem de TSK personeline yönelik takdir ve teşekkür ifadelerinden incinmiş, kırılmış ve öfkelenmişlerdi.
Ortasu köy camisinde iki saati geçen görüşmemizde önümüzde oğlunu, kardeşini kaybetmiş erkekler arkamızda ise aynı durumdaki hanımlar vardı. Konuşanların tamamı evlat, kardeş, arkadaş, komşu acısıyla kavrulan insanlardı fakat ortama olabildiğince mütevekkil ve makul bir söylem hâkimdi. Yüksek dağların arasına sıkışıp kalmış, ekin ekecek bir karış topraktan mahrum sanayi veya memuriyet imkânı hiç olmayan bu insanlar ölüm dâhil her şeyi göze alıp sınır ticaretinden başka ne yapabilir ki? Bu sorunun tek bir cevabı var: Hiç!
Katırların sırtında taşınan her ailenin kıt kanaat geçimine katkı sağlayan rızkıdır. Askeri birlikler köylülerin hemen her geçişinden öteden beri haberdardır. Adeta açık bir sırdır ‘kaçakçılık’. Devletin, askerin bu taraftan, Peşmergenin öbür taraftan ‘kanuna rağmen’ görmezden geldiği bir ticari hareketliliktir sürüp giden. Öyle ki köydeki Jandarma Taburu’ndan “operasyon var, harekât olacak kaçağa çıkmayın” diye sık sık uyarılmışlardır.
Ta ki 28 Aralık gecesindeki (...)
YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ...