Susmalar
Suriye'deki kardeşlerimize özür mahiyetinde…
Sussam kelimeler içimde yitik
Bir çam ağacı gibi gölgesi üstüme savrulmadan
Ve rüzgârın savurduğu tarifi sonsuz esintisi
Ruhumu sarmalayan bir ürperti ile titremeden
Kelamın yitik gölgesinde suskun dilimin
Ve susan gözlerinin kapanmış kapaklarında
İnen perdeler gibi kalbimin duvarında asılı demir kapın
Anahtarı sahibince gizlenmiş bir müze görevlisi gibi itina ile
Dikta rejimin en asi cebelladı bekçilik ederken
Boynu bükük bir yetim gibi dilsiz ben
Öylece bu sessiz oruçların bekleyişini sürerken
Sen söyle ne zaman vereceksin müjdeni
Bekleyişim kutlu sonu mu yoksa vuslatın umutsuzluğu mu?
Söyle bu yitmelerin baş aktörü biçtiğin bu kefende benim rolüm neydi?
Sanrılar mı görmekteyim yoksa hayalinde mi eski tadı yok
Ya yeni sevda esmeleri seninki ya da belli artık umudun yok
Desen ki içimin kutlu yolcusu bekleyişimin sonu, yolu ve umudu tükenesi dilime kilit vurulalı
Ve sonunda yazdığım yazgının son rolü bu
Sus derim...
Öykünmem içimden bilesin
Susmalar bana, sevdalar bana kalsın
İçimde açan karanfiller yolumu belirlesin
Sevdamın başı gibi olsun sonu
Öyle titrek öyle içten ve samimi...