Ömer Arslan’ın yorumu:
“Biz Suriyelilere taş atıyoruz ya, Mahmud isimli Suriyeli tırnaklarıyla toprağı kazıya kazıya elleri paramparça bizi enkaz altından çıkardı. Ben ölsem asla o çocuğu unutmam. Buradan çıktıktan sonra arayıp onu bulacağım.” diyordu depremzede Dürdane Aydın.
2 yıl önce insanın daha doğru bir ifadeyle zalimlerin elleriyle yaptıkları depremlerin enkazından kaçarak Hama’dan önce Hatay’a daha sonra ise üniversite okumak için Elazığ’a gelmiş Mahmud el Osman’ın nasırlı elleriyle toprağı kazıyıp kendi canını hiçe sayarcasına kurtardığı bir mağdurun vicdan sesini bütün Türkiye duydu. Depremde kaybettiği cep telefonun ışığı ile yaklaşık 3.5 saat süren bir çabadan sonra iki kişiyi o enkazın altından çıkarmayı başarmıştı mahmud. Depremden sonra kurtardığı aile ile buluşması ve o kadının ona sarılışını tarif edecek kelime bulmak çok zor. Çünkü mahmud, Dürdane Aydın ve eşi için ölüm ve kalım arasındaki o ince çizgiydi. Çünkü Allah Dürdane Aydın ve eşinin yaşamasına vesile kılmıştı bu Suriyeli genci. (…)