Suriye'de yıllardır süren savaşın en büyük kurbanı çocuklar. Şu ana kadar binlerce çocuk hayatını kaybetti. Milyonlarcası da evini terk etmek zorunda kaldı. Medyada, savaşa dair görüntülerin en can yakanı ise çocukların cansız bedenleri ya da yaralı, çaresiz hâlleri.
Geçtiğimiz yıl, Aylan Kurdi'nin sahile vuran cansız bedeni, şimdi ise Halepli küçük Ümran'ın kana bulanmış yüzüyle etrafa bakışı vicdanlara saplanan bir ok oldu. Hikâyesini bilmediğimiz yüzlerce Aylan ve Ümran var. Bir de savaşın gölgesinde yaşamını sürdürmeye devam eden ve her şeye inat çocuk kalanlar.
Çocuklar İçin Bir Şeyler Yapmak...
Şam kırsalının Duma kentindeki çocuklar da, savaşa rağmen çocukluklarını yaşayamaya çalışanlardan. Onlar, kentlerini harabeye çeviren füzelerin boş kovanlarıyla oynayıp vakitlerini geçiriyorlar. Ellerinde yeni hiçbir şey yok. Ne oyuncakları ne de parkları var. Bir gün bunu fark eden Ebu Ahmed, çocuklar için bir şeyler yapmak istiyor. Çünkü savaş, her şeyi yok ettiği gibi bir dönem kendisinin de çalıştığı şehrin tek oyuncak fabrikasını da yerle bir etmiş. Savaştan önce mermer ustası olarak çalışan Ebu Ahmed, gördüğü tüm boş füze kovanlarını toplamaya başlıyor. İlk önce herkes onun delirdiğini düşünüyor. Daha sonra çizimler yapıp bunları hayata geçiriyor. Böylece çocuklara eğlenebilecekleri bir oyun alanı yapıyor. Ona deli gözüyle bakanlar yaptığı güzel işleri ve çocukların mutluluğunu görünce onu destekliyorlar.
“Yaşadıklarımıza Tanıklık Edecekler”
Elektrik ve benzin olmadan çok zor şartlar altında ürettiği oyuncaklara her gün bir yenisini ekleyen Ebu Ahmed, “Çocukların hayata tutunması her şeyden önemli.” diyor. O, sâdece oyuncaklar yapmıyor. Bulduğu malzemelerle birbirinden özgün sanat eserleri de üretiyor. Ebu Ahmed'in en büyük hayali çocuklara bir oyun şehri inşa etmek. Böylece kentinde yaşananları ve savaşın gerçek yüzünü tüm dünyaya göstermek istiyor ve ekliyor:
“İnsanlar açlığın ve yokluğun ortasında sanatın olmayacağını düşünüyor. Yaptığım eserlere bakıyorlar. ‘Güzel de bunlar ne işe yarayacak?’ diyorlar. Asıl böyle zamanlarda sanata, üretmenin gerekliliğine inanıyorum. Savaş bittiğinde yaşadıklarımıza tanıklık edecek bu eserler. Açlığa, bombardımana ve tüm yokluklara rağmen zaferin bizim olacağına inanıyorum.”.
Kaynak: Hatice Saka /Yeni Şafak