HAKSÖZ-HABER
Bugün çeşitli basın-yayın organları Gazze’de işbirlikçilik suçlamasıyla infaz edilen bazı Filistinlilerin görüntülerini yayınladılar. Özellikle ayaklarından motosiklete bağlanarak cesedi yerlerde sürüklenen bir kişinin görüntüsü adeta okuyucunun/izleyicinin gözüne sokularak aktarıldı.
Görüntülere eşlik eden yorumlar ise durumu çok daha trajik bir konuma oturtarak sanki İsrail’in katliamlarını ikinci plana atma çabasının bir tezahürü gibiydi. Uluslararası medyaya paralel olarak Türkiye’deki güçlü medya organlarının da konuyu yansıtma biçimleri İsrail’in sistematik bir tarzda işlediği insanlık suçlarını adeta dengeleme kaygısı hissettiriyordu. Bir anlamda İsrail kadar Filistin tarafının da şiddetle hemhal olduğu, iki tarafın da temiz olmadığı vb. dolaylı mesajlar üzerinden bir “suç dengesi” kurulmaya çalışıldığı anlaşılıyordu.
Zaten Filistinlilerin kendilerini savunmak için çok sınırlı imkânlarla ve cılız ölçülerde gerçekleştirdikleri misilleme eylemlerini dahi sürekli biçimde “karşılıklı saldırılar” şeklinde yansıtan bir medya mantığı açısından bu tutum şaşırtıcı değildi. Hedef her ne pahasına olursa olsun Siyonist cinayet şebekesinin suçlarını temize çıkartmak olunca bu tür söylem ve tutumlar doğal karşılanmalıydı.
Oysa ne Filistin İslami direnişinin elindeki sınırlı imkânlarla vermeye çalıştığı karşılık, ne de bu tür infaz görüntüleri Siyonist çetenin küresel emperyalist güçlerin desteğiyle Filistin halkına karşı işlediği suçlar için bir kılıf olarak kullanılamaz.
Gazze’den yansıyan infaz görüntülerini ve işbirlikçilerin cesetlerine yapılan muameleyi eleştirmek, bu görüntülerin hukuk ilkeleriyle bağdaşmadığını ifade etmek anlaşılabilir bir tepkidir. İslami ilkeler gereğince, Siyonist cinayet şebekesine işbirlikçilik suçunun failleri de olsalar kimse yargısız infaza tabi tutulmamalı, infaz edilenlerin cesetleri bu şekilde teşhir edilmemelidir. Bu yönüyle yapılanı tasvip etmiyoruz.
Mamafih günlerdir vahşi bir saldırganlığın mağduru konumundaki insanlardan bu suçlara ortak olmuş kişiler hakkında çok soğukkanlı bir tavır beklemek de pek anlamlı olmasa gerek. Siyonist saldırganlığın çoluk çocuk, kundaktaki bebek demeden sürdürdüğü katliamlar, bir şehrin bütünüyle yerle bir edilmesi, günlerdir tüm halkın yaşadığı travma hali göz önünde bulundurulduğunda, tasvip edilmemekle birlikte bu yapılanların arka planı anlaşılır. Bu kadar büyük acıları yaşamış, korkunç bir öfke patlaması içerisindeki bu insanların işbirlikçilik gibi son derece alçakça, soysuzca bir suçun faillerine karşı sergiledikleri bu tür tavırları savaş konjonktürünün meydana getirdiği arızi bir durum olarak görüp, tekrarlanmamasını diliyoruz.