Merwan Bishara / Mepa News
Savaş suçları tesadüf değil, İsrail'in genetiğinin bir parçası
Gazze'deki dehşet verici ölüm ve yıkım sahneleri, İsrail için şiddetin tesadüfi, kazara ya da rastlantısal olmadığını hatırlatıyor. Şiddet İsrail'in sömürgeci DNA'sının bir parçasıdır.
Cezayir'deki Fransızlar, Endonezya ve Güney Afrika'daki Hollandalılar, Kongo'daki Belçikalılar, Güney Amerika'daki İspanyollar ve Kuzey Amerika'daki Avrupalılar gibi Siyonistler de suçsuz baskı ve şiddetin öncüsü ya da gerekçesi olarak toprakların yerlilerini aşağıladılar. Ancak sömürgecilik Yahudilik ile karıştırılmamalıdır. Aksine, Yahudiler tarihsel olarak yüzyıllardır ırkçılığın kurbanı olmuş ve bu da birçoğunu sömürgecilik karşıtı kılmıştır.
1948 yılında İsrail, başka bir halkın, Filistinlilerin yıkıntıları üzerine kurulmuştur. Topraklarında yaşayan 750.000 Filistinlinin kasıtlı olarak etnik temizliğe tabi tutulmasıyla Yahudi çoğunluklu bir devlet haline getirildi. O zamandan bu yana İsrail, devlet baskısı, askeri işgal, kanlı savaşlar ve sivillere yönelik sayısız katliam yoluyla güvenliğini sağladı.
Doğduğum şehir olan Nasıra, etnik temizlikten kurtulan az sayıdaki şehirden biriydi ama bunun tek nedeni, İsrail ordusunun 7. Tugayını yöneten Kanadalı bir Yahudi olan Binyamin Dunkelman adlı bir askeri komutanın, daha sonra yazdığı gibi, uluslararası tepkilerden korktuğu için üstlerinin Hıristiyanların çoğunlukta olduğu bu şehir için verdiği tahliye emrini yerine getirmeyi reddetmesiydi.
Yaklaşık 400 diğer Filistin kasabası ve köyü bu kadar şanslı değildi. Hepsinin nüfusu azaltıldı ve çoğunluğu tamamen yok edildi. Sakinleri ya öldürüldü ya da kovuldu. Bu köylerdeki evler ya yıkıldı ya da el konuldu. Onlara yeni İbranice isimler verildi. Evlerine dönmeye çalışan Filistinliler ya kurşuna dizildi ya da zorla komşu ülkelere gönderildi.
Sacred Landscape (Kutsal Topraklar) adlı kitabında: İsrailli siyaset bilimci Meron Benvenisti, Kutsal Toprakların 1948'den Bu Yana Gömülü Tarihi adlı kitabında şöyle yazıyor: "Orta Çağ'ın sonundan bu yana uygar dünya, mağlup bir dini topluluğun kutsal mekanlarının galip bir dini topluluğun üyeleri tarafından toptan ele geçirilmesine tanık olmamıştı."
O zamandan bu yana İsrail, liderlerine ya da liderliklerine bakmaksızın gözünü bizzat halka dikmiş durumda. Filistinliler İsrail tarafından ya yok edilmesi gereken bir iç düşman ya da ortadan kaldırılması gereken demografik bir tehdit olarak görülüyor. İsrail'in kuruluşundan bu yana baskıcı bir "Yahudi üstünlüğü" rejimi kurmuş olması tesadüf değildir. Bu rejim 1967 savaşından ve işgalinden sonra Ürdün Nehri'nden Akdeniz'e kadar tarihi Filistin topraklarının tamamına yayılmıştır. Filistinlilerin "Nehirden denize, Filistin özgür olacak" haykırışı buradan gelmektedir.
İsrail on yıllardır intikam, cezalandırma ve caydırma amacıyla Filistinli sivillere karşı orantısız güç kullanmış ve sayısız katliam gerçekleştirmiştir. Geçtiğimiz ay Filistinliler, Filistinlilerin bir İsrail yerleşimine düzenlediği ve ikisi çocuk üç kişinin ölümüne neden olan saldırıya misilleme olarak Ariel Şaron liderliğindeki İsrail güçlerinin Batı Şeria'daki yaklaşık 2.000 nüfuslu köye saldırarak çoğu kadın ve çocuk 69 Filistinliyi öldürdüğü Kibya katliamının 70. yıldönümünü andı.
Aynı intikamcı zihniyet 70 yıl sonra Gazze'de de uygulandı. Bu bir caydırma stratejisidir ve sivilleri liderlerinden ve onlar adına savaşan gruplardan uzaklaştırmak için kasıtlı olarak onlara zarar vermeyi amaçlamaktadır. Bugün İsrail propaganda makinesi, Gazze sakinlerinden gelen, İsrail'in gazabını üzerlerine çektiği için Hamas'ı suçlayan, gerçek ya da uydurma, çaresiz ve öfkeli çığlıkları harmanlamakla meşgul.
İsrail Filistinlilerle olan çatışmalarında asla "göze göz" prensibini kabul etmez. Kendi sivil kayıplarına karşı Filistinli sivil kayıpları söz konusu olduğunda 1'e 10 ya da 20 oranında ısrar etmektedir. Dolayısıyla Filistinli siviller, ahlaki ya da hukuki hiçbir değerlendirmeye tabi tutulmaksızın her çatışmada ağır bir bedel ödemek zorundadır.
İsrail'in Batı Şeria ve Gazze'de 56 yıldır sürdürdüğü askeri işgalin doğası gereği sivillere yönelik sürekli bir şiddet sistemi olmasından daha yaygın bir eşitsizlik söz konusu değildir. Nesilden nesile Filistinliler, günlük aşağılamalar, toplu cezalandırmalar, toprak gaspları, yaşamların ve geçim kaynaklarının yok edilmesini içeren ırkçı, korkunç ve yasadışı bir askeri işgale katlanmak zorunda kaldılar. Gazze için bu, korkunç ve insanlık dışı bir askeri abluka, saldırılar, sivil altyapının bombalanması ve daha fazlası yoluyla şeridin 17 yıldır kuşatma altında tutulması anlamına geliyor.
İsrail her ne kadar "başka seçeneği olmadığını" iddia etse de, işgali aslında zorunluluktan değil stratejiden kaynaklanmaktadır. Geçtiğimiz altmış yıl boyunca İsrail, kısmen çalıntı Filistin toprakları üzerindeki yüzlerce yasadışı yerleşim yoluyla Filistin topraklarını sömürgeleştirmek, kısmen de liderleri siyasi emirlerini kabul edene kadar halkı rehin tutmak için bu toprakları kontrol etmiştir ki bu da tanımı gereği bir tür devlet terörizmidir, yani siyasi amaçlar için sivillere karşı şiddet kullanmak anlamına gelmektedir.
İsrail'in Filistinli sivillere yönelik şiddetinin ardındaki bir diğer önemli faktör de, burada açıkladığım gibi, nefrettir. Korku, kıskançlık ve öfkeyle beslenen bir nefret.
İsrail, Filistinlilerin kararlılığından, Filistinlilerin birliğinden, Filistinlilerin direnişinden, Filistin şiirinden ve Filistinlilerin tüm ulusal sembollerinden korkmaktadır. Bu korku nefreti doğurur çünkü her zaman korkan bir devlet özgür olamaz. İsrail, Filistinlilere pes etmeyi ya da teslim olmayı reddettikleri için, uzaklara gitmedikleri için kızgındır. Bırakın yenilgiyi kabul etmeyi, temel haklarından vazgeçmeyi bile reddediyorlar. İsrail aynı zamanda Filistinlilerin içsel gücünü ve dışsal gururunu da kıskanıyor. Onların güçlü inançlarını ve fedakarlığa hazır olmalarını kıskanıyor.
Kısacası İsrail, Siyonist ütopyanın tüm tarihi Filistin üzerinde gerçekleşmesini engelledikleri için Filistin halkından nefret etmektedir. Özellikle de geçen yıl yazdığım gibi, bu rüyayı bir kabusa dönüştürdükleri için Gazze'de yaşayanlardan nefret ediyor.
Ancak Gazze'de ve Filistin'in geri kalanında çözüm daha fazla ölüm ve daha fazla işgal olamaz. Aslında Hamas'ın 7 Ekim'de İsrail'in güneyinde gerçekleştirdiği kanlı saldırılara misilleme olarak İsrail'in Filistinlilere yönelik devam eden endüstriyel ölçekli katliamı ve ülke çapındaki baskısı hem tamamen suç hem de son derece aptalcadır.
İsrail son 75 yıldır kılıçla yaşamaya çalıştı ama aynı güvensizliği, rezilliği ve öfkeyi daha fazla yeşertti. Aynı stratejiyi tekrar tekrar uygulayıp farklı sonuçlar beklemek gerçekten de aptallıktır. Filistinlileri bir hayattan ve gelecekten mahrum bırakmaya devam ederse, İsrail'in de bu Arap bölgesinde yaşamaya değer bir hayatı ya da geleceği kalmayacaktır.