Bunca yıldır devam eden kanlı terörün bir noktasında çıkıp 'Kimse ölmesin' demek, meğer sahiden cesaret istiyormuş.
Bunca yıldır devam eden kanlı terörün bir noktasında çıkıp ‘Kimse ölmesin’ demek, meğer sahiden cesaret istiyormuş.
PKK, belki söyleme bile gerek yok ama, kendi varoluşunu şiddete ve kana dayandıran bir örgüt. Yarın sabah uğruna savaştıklarını söyledikleri ‘demokratik haklar’ın tamamı ansızın gökten düşse, onların yine savaşa devam için yollar arayacaklarına kuşkum yok.
Zaten duruma baksanıza: Koca ‘Kürtlerin demokratik, sosyal, kültürel ve ekonomik haklarına kavuşması’ mücadelesi şu sıralar Abdullah Öcalan’ın kişisel egosuna, liderliğini yeniden kanıtlama çabasına ve odasının kaç santimetrekare olduğuna indirgenmiş durumda.
***
Dün bu köşede “‘Kimse ölmesin’ demek çok mu zor?” diye sordum. Cevabımı da aldım: Çok zormuş sahiden ‘Kimse ölmesin’ demek.
Çünkü lafı başka tarafından anlamakta, ölümlerin devam etmesi için kendince ‘yüce’ sebepler bulmakta üstümüze yokmuş. Bu anlamda siyasetçiler yalnız değilmiş.
Kimse bir adım geri çekilip, ‘Nedir başka herhangi bir şeyi insan hayatından daha değerli kılan’ diye düşünemezmiş.
Ya ölürmüşüz ya da öldürür.
***
Çoğumuz bunun bir kısır döngü olduğunun da farkındayız aslında. Şiddetin sadece daha fazla şiddet doğurmaya yaradığını, arada ölenin kendi insanlığımız olduğunu anlamamız için bu şiddet sarmalında daha kaç yıl yaşamalıyız?
Biliyorum, günün birinde bir gazete şöyle birini bulacak: Babası PKK ile mücadele sırasında şehit düşmüş bir çocuk da şehit düşecek.
Sonra bir başka gazete, eğer cesareti varsa tabii, bunun tam tersten bir örneğini bulacak: Dağda ölmüş bir babanın yine dağda ölmüş çocuğunun hikayesi.
Çoğaltmak mümkün: Teğmenliğini PKK ile mücadelede geçirmiş bir asker Genelkurmay Başkanı olacak bir gün. PKK ile mücadele başladığında çocuk olan biri Başbakan olacak.
Babadan oğula geçen bir nefret, babadan oğula devrolunan bir savaş...
***
‘Kimse ölmesin’ demenin bu kadar zor olması, içimizdeki insanlığın öldüğünün işareti değilse, nedir?
RADİKAL