Abdulhakim Beyazyüz’ün yazısından bir bölüm şöyle:
Ruh ifadesi, dikkat edilirse sözlükte rüzgâr, koku, can, Melek (Cebrail), ilahi vahiy, rahmet anlamlarında kullanılmaktadır. Bütün bu kelimelerin ortak özelliği ise görülmeyen (gözden gizlenen) şeyler olmalarıdır. Nitekim felsefede de ruh maddenin zıddı anlamında kullanılmaktadır. Aynı şekilde, geceleyin gitmek ve gelmek anlamlarının da karanlıktan dolayı görülmeme durumuna işaret etmesi de ruhun ‘gözle görülmeme’ anlamını teyyid etmektedir.
Ayrıca ruh’un öne çıkan başka bir anlamı da hayat vericilik boyutudur. Zira canın varlıklara nasıl hayat verdiği ortada olduğu gibi, yağmurun bitkileri canlandırması, kokunun insan ve hayvanları uyarıp harekete geçirmesi, rüzgârın varlıkları hareketlendirmesi de tartışılmaz bir hakikattir. Ayrıca yaratılış amacına uygun olarak bilgeliğe, hikmete, barışa, adalete ve refaha ulaşması için insana gönderilen vahiy de mecazi olarak hayat verici oluşundan dolayı ruh diye isimlendirilmiştir (42/52). Aynı şekilde Cebrail (a.s) da bu manaya atfen ruh olarak isimlendirilmiştir. Zira Cebrail (a.s) Rabbimizin hayat vermeyi dilediği hususlarda görevlendirilmiştir. Nitekim Hz. İsa’ya hayat vermek üzere Meryem (a.s.)’a gönderilen de (19/17), vahyi insanlar için hayat kaynağı olmak üzere peygamberlere götüren de Cebrail (a.s)’dır. (26/193) Tıpkı Hz. İsa’ya lütfedilen ölülerin diriltilmesi mucizesinin gerçekleştirilmesinde destekçi olarak gönderilenin de Cebrail (a.s) olması gibi. (5/110)