Bazen anlık bir görüntü, çok şey anlatır. İnsan olduğumuzu hatırlatır bize.
Yaşadığımız dünyaya, ülkeye ve insanlara dair umutlarımızı çoğaltır. Zamanı paylaştığımız, sokağı paylaştığımız insanlara daha farklı bir gözle bakarız.
Ve hayata yüklediğimiz anlam derinleşir.
Oysa belki de sadece bir kelimelik bir söz veya sıcak bir gülümsemedir bize dokunan. Ya da kısacık bir mesaj, hiç beklemediğimiz bir anda bizi bulan.
Antep’teki bir apartmanın girişindeki panoya iliştirilmiş bir not fotoğraftaki.
Suriyeli bir ailenin, başka bir semte taşınırken, komşularına bıraktığı veda mesajı.
Savaştan kaçıp Türkiye’ye gelen Halepli yaşlı çift, gelini, oğlu ve üç torunu ile iki yıl ikamet ettiği 26 daireli apartmandan ayrılırken, kendilerine sıcak bir ortam sunan komşularını unutmamış.
“Bazen işaret diliyle anlaşırdık” diyor, konuştuğum bir apartman sakini, “bazen de Arapça bilen komşularımız aracılığıyla.”
Anlıyorsunuz ki dil, kimse için bir engel teşkil etmemiş. O notu da okula giden torunlarından birine yazdırmış olabileceklerini düşünüyor.
“Allah bize sizler gibi komşular bağışladığı için çok mutluyuz” diyor Suriyeli aile mesajında. Vermiş olabilecekleri herhangi bir rahatsızlık için de zarif bir özür beyan ediyor.
Benden de teşekkürler Edip Altun Apartmanı sakinleri.
Sıcak bir veda mesajını o aileye yazdırdığınız için. Onu yazdıracak bir sıcaklıkla komşuluk ettiğiniz, onları hoş tuttuğunuz için.
Güzel bir örneği paylaşmamı sağladığınız için.
Sana da teşekkürler, Antepli arkadaşım Yaşar Atılgan.
Beni bu fotoğraftan haberdar ettiğin için.
Yeni Yüzyıl