KENAN ALPAY'ın analizi:
Trump yönetimiyle birlikte Amerika’nın Türkiye’ye karşı tutumumun yıpratıcı mücadeleden yıkıcı mücadele aşamasına terfi ettiği konusunda ihtilaf yok herhalde. Kayıtlara her ne kadar Pastör Brunson Krizi ile tırmanan Dolar Kuru Savaşı olarak geçecek olsa da Amerika ile Türkiye arasında açılan makas 1 Mart 2003’te Meclis’te reddedilen Irak Tezkeresi’yle iyice belirginleşmeye başladı. Ağustos 2018’den geriye doğru baktıkça Amerika-Türkiye ilişkilerinin söylem ve resmi anlaşmalar düzeyinde müttefik fakat fiiliyatta ciddi bir rekabet hatta çatışma zemininde devam ettiğini söylemek durumundayız. Ortak noktalar hızla erirken ihtilaflı alanlar günden güne büyüyor.
Amerika ile yaşanan ihtilaf ve çatışmanın alenileşmesi ve bir anlamda resmiyet kazanmasının getireceği riskler hiç de az değil elbette. Ancak sadece yakın dönemi esas alacak olsak dahi baba Bush, Clinton, oğul Bush, Obama ve Trump yönetimlerinde Amerika’nın Türkiye’ye karşı pozisyonu nitelikli bir müttefik değil ucuz ve bağımlı bir ileri karakol olarak kullanmaya yönelikti. Ancak Trump’la birlikte Amerika’nın korsan devlet karakteri daha bir temayüz etti, daha bir çirkin ve çirkefleşen politikaları en başta “müttefiklerine” yöneldi. Bu bağlamda Amerika’nın ezeli rakibi Rusya’nın Devlet Başkanı Vladimir Putin’le görüşme sahnesiyle müttefik Almanya’nın Başbakanı Angela Merkel’le görüşme sahnesini karşılaştırmakta fayda olur. Aynı çelişik durumu aylar boyunca nükleer çatışmaya ramak kaldı haberlerini takiben Kuzey Kore lideri Kim Jong-Un’la sergilenen aşırı sempatik dostluk zirvesiyle Uzak Asya’daki en yakın iki müttefiki Japonya ve Güney Kore’nin tehlikeli bir şekilde ofsayta düşürülmesinde net olarak gördü bütün dünya.