Güney Uzun / Haksöz Haber
İslamcı gazeteci, yazar ve fikir adamlarını artık TV ekranlarında ve gazete sayfalarında göremez olduk. Omurgasız, ilkesiz tipler her platformda arzı endam ediyor. Her gün şebbiha kılıklı yazarlar iktidara ayar veriyor. Hurafelerle dolu kitaplarla köşe dönen gazeteciler, pundunu bulup İslam’a ve halkın inancına saydırıyor. İslami şahıslara ait videolar tozlu raflardan indirilip basının amiral gemisi yazarlar tarafından piyasaya sürülüyor. İktidarının devamı için İslam düşmanı, menfaatperest çevrelerle işbirliği yapıyor. Doğu Perinçek ve Aydınlık ekibi her yerde baştacı yapılıyor. Hürmet ve takdir görüyor.
Bunu okuyunca yaşı müsait olanların aklına 90’ların sonu gelmiş olabilir. Ama ne yazık ki günümüzden bahsediyoruz. Herhalde 28 Şubat devam etse idi buna benzer bir tablo olurdu.
Medyanın geldiği nokta açıkçası utanç verici. Denilebilir ki 28 Şubat medyası bundan çok mu iyiydi? Evet, iyi değildi. Ancak utanç duyduğumuz şey basının nispeten daha özgür, çoğulcu ve renkli olduğu bir dönemden bu güne evirilmesi. Tabi ki basın adına yapılan, yazılan çizilen her şeyi olumlamıyoruz. Özellikle siyaset-politika, düşünce özgürlüğü bağlamında konuyu ele aldığımızda sorun olduğu ortaya çıkıyor. AK Parti’nin ilk yıllarından yaklaşık son 5 yıllık döneme kadar özgürlüklerin alabildiğince hissedildiği bir ortam vardı. Dün bunu başaranlar ile bugün Türkiye’de basın sorunu diye bir olgu oluşturanlar aynı kişi veya kadrolar. Bugün artık tek sesli bir medyadan bahsediyoruz. Bununla övünen hatta böyle olması gerektiğini ifade edenler çoğunlukta. Batı’dan, ABD’den, Trump’tan örneklerle medyanın kendine oto sansür uygulaması gerektiği ifade ediliyor. Bununla kalmayıp düşünce kuruluşlarında andıçlar hazırlanıyor. Ana akım dışında kalan bırakılan gazetecilerin iplerinin kimlerin elinde olduğuna dair dosyalar tutuluyor.