Gazze şehrindeki ‘Emel’ isimli yetimhanenin odalarında, duvarlara asılmış Donald Duck posterleri, süslü yatak örtüleri ve oyuncak ayılar göze çarpıyor.
Ancak bu parlaklık aslında yanıltıcı. Burada savaşın resmini çizen çocuklar yaşıyor.
Çizdikleri resimlerde, roketler, İsrail jetleri ve parçalanmış bedenler var çünkü bildikleri ve bugüne kadar gördükleri şeyler bunlar.
“Her uçak sesi duyduğumda korkuyorum” diyor 8 yaşındaki Ayşe Şinbari.
“Evimi savaşta kaybettim, orayı hatırlamak istemiyorum, keşke ölmüş olsaydım, annemin yanına gidebilirdim”
Ayşe yetimhaneye birkaç yıl önce gelmiş. Babası hayatını kaybettikten sonra ağabeyi İsrail’in hava saldırısında şehid olmuş. Annesi de daha fazla çocuklarına bakamayacak duruma gelmiş.
Temmuz ayında İsrail yine saldırmaya başlayınca yetimhane yönetimi çocukları akrabalarının yanına göndermiş ve bina sığınma evi olarak kullanılmaya başlanmış.
Ayşe bu sırada annesinin yanına dönmüş ancak annesi de İsrail saldırısında hayatını kaybetmiş.
Bugün Ayşe annesini sadece rüyalarında görebiliyor. Annesi minik kızını öpüp kucaklıyor ve sonra gözden kayboluyor. Uykusundan uyanan Ayşe roket resimleri çizmeye başlıyor.
Ayşe’nin hikayesi İsrail tarafından 51 gün boyunca bombalanan Gazze Şeridi için sıradan bir hikaye.
Saldırılar Gazze’de sayıları onbinlerce olan yetimlere yenilerini ekledi.
60 yıl önce kurulan ve Gazze’deki tek yetimhane olan bir bina, bölgedeki tüm yetimleri ağırlayacak kapasiteye sahip değil. En çok yardıma muhtaç olanlar buraya getiriliyor.
'Ölümleri seyrettiler'
Yetimhane Müdürü Abid Mecid Hüdari, “Buradaki bazı yetimler ailelerinin, annelerinin gözlerinin önünde ölümlerini seyrettiler” ifadelerini kullanıyor.
İsrail saldırılarından sonra yetimhanede kalan çocuk sayısı neredeyse ikiye katlanarak 150’ye yükselmiş. Bu sayının daha da artması bekleniyor.
Burada kalan çocuklar en çok da psikolojik sorunlarla boğuşmaya çalışıyor.
Yetimhanenin sorumlularından Kemal Mekbin, “En kötü durumda olanlar, markete bir şey satın almaya gidip döndüklerine sevdiklerinin cesetleriyle karşılaşan çocuklar” ifadelerini kullanıyor.
“Uyuyamıyorlar, her an korku içindeler, bu durumla başa çıkabilmeleri için mümkün olduğunca yanlarında olmaya çalışıyoruz”
Yetimhanede yaşayan 10 yaşındaki Neval Yasin, İsrailli yetkililerle babası arasında geçen bir telefon konuşmasından bahsediyor. Hamas üyesi olan amcasının İsrail tarafından arandığını anlatan Yasin, söz konusu telefon konuşmasını şu sözlerle anlatıyor:
“Babam telefondaki kişiye ‘Kardeşimden ne istiyorsunuz?” diye sordu. Karşıdaki ses “Kardeşini nerede gizlersen gizle, onu takip edeceğiz ve öldüreceğiz” yanıtını verdi. Babam da ona, ‘Tel Aviv’e geleceğiz ve gırtlağınıza basacağız’ diye bağırdı”
11 yaşındaki Menal Ebu Teyma, evlerine gerçekleşen roket saldırılarını hatırlıyor:
“Babam camdan uzak durun dedikten kısa bir süre sonra roketler evimize düştü. Abimin vücudu paramparça oldu, biri de babama isabet etti”
'Her an savaş bekliyorum'
“Ne zaman ambulans sesi duysam ağlamaya başlıyorum. Çünkü savaş sırasında hep onların sesini duydum. Yetimhanede güvendeyim ama Gazze’de kendimi güvende hissetmiyorum. Her an yeni bir savaş bekliyorum”
Yetimhanenin sorumlularından Kemal Mekbin yetimhanede yaşayan çocukların hissettiklerini şu sözlerle anlatıyor:
“Zaman geçtikçe çocukların savaşa dair acı hatıralaraı uzaklaşıyor ama asla kaybolmuyor. Hiç kimse unutmaz hele ki çocuklar asla. Bütün Filistinliler 1948’i, topraklarımızın nasıl alındığını hatırlıyor. İsrail unutmamızı istiyor ancak asla unutmayacağız”
Megan O'Toole-Al Jazeera