Abdülkadir Konuksever / Al Jazeera
Diyarbakır’ın Sur ilçesine bağlı Sarıkamış Mahallesi Dürümlü Küme Evleri’nde 12 Mayıs akşamı, bir kamyon dolusu bombanın PKK tarafından patlatılmasını böyle anlatıyor Fatma Özçelik. Hatırladığı da gördüğü son şey de bu olmuş. Sonrasında yıkıntıların arasında artık görmeyen gözleri ve yaralı bedeniyle çocuklarına ulaşmaya çalışmış.
“Ev yıkıldı; yüzüm cam kırıkları ile doluydu. Her yer karanlık olsa da gözüm bir türlü alışmadı karanlığa ve ne yaptıysam bir şeyleri seçemedim. Gözlerime bir şey olduğunu anladım. Güçlükle çocukların seslerine ulaşmaya çalıştım. Bağırıyorlar çığlık atıyorlardı. İyi olduğumu sakin olmalarını söyleyip yanlarına ulaştım. Yatırdığım yataklarını el yordamı ile bulabilmiştim. Sonrasında köylüler sesimize koşup bizi çıkardılar.”
"Biz kime ne yaptık"
Dicle Üniversitesi Hastanesi'ne kaldırıldıktan sonra gözlerinden ameliyat olan Fatma Özçelik’in en büyük tesellisi çocuklarının iyi olması. Başlarına gelen olay karşısında ise şaşkın.
“Biz kime ne yaptık, suçumuz ne? Kendi halimizde yaşarken getirip köyümüzde bomba patlattılar. Evlerimizi başlarımıza yıktılar. Eşim İstanbul’da çalışıyor, başımızda değil. Yazık değil mi bizlere?”
"Duyunca dünyam başıma yıkıldı"
Fatma Özçelik’in eşi Mürsel Özçelik İstanbul’da çalışıyor. Gelen bir telefonla dünyasının başına yıkıldığını söylüyor.
“Köyden aradılar, ‘Patlama oldu ve çocukların evin altında kaldı’ dediler. Dünyam başıma yıkıldı. Gurbette ve o kadar uzakta eliniz kolunuz bağlı kalıyorsunuz. Patronum uçak biletimi aldı geldim memlekete. Hastaneye koştum. Çok şükür ki dört çocuğum da iyi ama eşimin gözleri artık yok. Çok az ışık görüyor. İnsanlar yakınlarının parçalarını bile bulamadılar. Doktorların anlattığına göre 3-4 ameliyat daha yapılması gerekiyormuş. Eğer başarılı olursa bir miktar görebilecek.”
Sislerin ardında
Fatma Özçelik şimdi sislerin ardında ve sadece ışık görebiliyor. Eğer sağlığına kavuşabilirse evlatlarını dünya gözüyle yeniden görebildiği için mutlu olacağını söylüyor.
“Şimdi sis görüyorum ve o sisin ardından ancak evlatlarımın sesini duyabiliyorum. Allah nasip ederse görebilirsem evlatlarımı dünyanın en mutlu kişisi olacağım. Bundan başka bir isteğim yoktur.”