Abdurrahman Güner - HAKSÖZ HABER
90’lı yılların başında Yeşilçam sinemasının etkisini yitirmesiyle yeni kuşak yönetmenlerin yapımları Türkiye’de sinemanın algılanış biçimini büyük oranda değiştirdi. Bireyi merkeze alan ve toplumsallaşmayı dahi bireyden yola çıkarak anlamaya çalışan bu yapımlara genel izleyici tarafından “sanat filmi” payesi biçildi. Nuri Bilge Ceylan, Semih Kaplanoğlu, Zeki Demirkubuz gibi isimlerin yer aldığı bu yeni sinemacı kuşağının en önemli yönetmenlerinden birisi şüphesiz Derviş Zaim.
Filler ve Çimenler filminde devlet ile toplum çatışmasını ve çıkarlarını düşünen bürokrasinin kirli işlerini inceleyen Zaim tartışmasız en meşhur filmi Tabutta Röveşata ile adını duyurdu. Çeşitli üçlemeler ile klasik sanatlar ile sinema düşüncesi arasında paralellikler kurmak isteyen Derviş Zaim yine toplumsal siyasal konulara odaklanan Gölgeler ve Suretler filmi ile Kıbrıs’ta yaşanan savaşı insani ve vicdani bir perspektiften ele aldı. Bu yapımda milliyetçi, devletçi bir bakış açısından ziyade Kıbrıs’ta Rumlar ve Türkler arasında yaşananları kendi iç gerçekliği içerisinde anlatmaya çalışmıştı.
Pandemi sürecinin sinema çekimleri ve gösterimlerini büyük oranda engellediği bir ortamda Derviş Zaim, Suriye’de yaşananları TRT ortak yapımı olan Flashbellek filminde izleyiciye aktaracak. Suriye'de Esed rejimi askerleri tarafından işkenceyle ve aç bırakılarak öldürülen sivillerin ve rejim muhaliflerinin fotoğrafını çekmekle görevli "Caesar", 11 bin kurbana ait 55 bin fotoğrafla Suriye’den kaçmış, Anadolu Ajansı da bu fotoğrafları kamuoyuna duyurmuştu. Yayımlanan fotoğraflar uluslararası kamuoyunda infiale neden olmuş, Birleşmiş Milletler ‘de Suriye'de işlenen insanlık dışı işkence suçlarıyla ilgili soruşturma açılması ve sorumluların cezalandırılmasına yönelik çağrıda bulunmuştu. Caesar’ın hikâyesini ise dünyaya Derviş Zaim yönetmenliğinde çekilen Flaşbellek filmi duyuracak. Derviş Zaim filmi hangi saiklerle çektiğini şu sözlerle anlatmış: “Türkiye sinemacısı olarak elimizi taşın altına koymamız gereken bir işti bu. Ben açıkçası bu filmi rahat uyuyabilmek için yaptım. Korkunç hikâyeler dinledim, korkunç olaylar ve karakterlerle karşılaştım. Bunlar beni etkiledi ve bu insanların sesi olmaya gayret ettim. Birileri, o insanların sesi olmaya çaba harcamalıydı. Bu iş benim işim diye düşündüm.”