Abdulkadir Şen / Haksöz Haber
19915-1919 yılları arasında bugün Irak, Afganistan ve Suriye'de işgal operasyonları yürüten İngiltere ve Batı ülkelerine karşı Anadolu insanı bütün imkanlarıyla seferber olmuş ve bir var oluş savaşına tutuşmuştu. Bu dönemde henüz politik bir form olarak ulusalcılık günümüzdeki kadar etkin değildi. Ülkeler daha çok kimlik merkezli bir politika yürütüyor, öteki olarak daha çok dini ve kültürel farklılıklar gündeme getiriliyordu. Müslümanların kendi içinde bir ümmet oldukları ve ötekilerinin sadece kendi inançlarına savaş açanlar olduğu bir dönemden bahsediyoruz. Kahramanlıkların, destanların ve acıların birden fazla millet tarafından paylaşıldığı, faşizmin ve ırkçılığın en ilkel hallerinden biri olan etnik temellere dayalı ötekileştirme ile ulusal kimlik inşa etmenin henüz bu denli rağbet görmediği günlerden. Halep'in Kilis'ten henüz ayrılmamış olduğu, Şam'ın bir Osmanlı vilayeti olduğu, bir çok Arap ve Kafkas bölgesinin Osmanlı sınırları içinde olduğu, bu vilayetlerden örneğin Hama'da insanların kedi eti yiyecek derecede açlık çekmesine ve Halepin her gün varil bombalarıyla vurulmasına insanların en az Ankara vurulmuş kadar tepki gösterdiği bir dönemden... Afganistanlı kadınların Kurtuluş Savaşı için hiç de ulusal olmayan bir refleksle küpe ve bileziklerini daha sonra Laikliğin savunucusu CHP'nin İş Bankası'nda faiz sermayesi yapacağını bilmeden Osmanlıya gönderdiği günlerden. Suriye'nin her gün İran kontrolündeki 50 bin milis tarafından bombalanıp tarumar edilmesini Türkiye insanının bu denli soğuk kanlılık ile televizyonlardan izlemeyeceği, Osmanlı subaylarının Libya'da İtalyan'lara karşı direnişi organize ettiği, Doğu Türkistan'da Çin'e karşı halkın eğitildiği, Şam ve Filistin'in 40 milletten terörist savaşçılarla -pardon Osmanlı askerleri ile- beraber savunulduğu günler. Fazla uzak değil canım. Dedemin zamanından bahsediyorum.