HAKSÖZ-HABER
Kongre baskınının alışılagelmiş ABD imajı üzerinde yol açtığı ve açması muhtemel etkileri değerlendiren Kenan Alpay’ın yazısından öne çıkan bazı vurgular şöyle:
-Doğal olarak geçmişten bugüne Amerika’nın işlediği büyük cürümlere karşı dünyanın dört bir tarafında öfke biriktirmiş toplumlar Washington’da yaşanan kaosu da Kongre binasının (Capitol) basılıp yağmalanmasını da büyük bir keyif ve heyecanla izliyor. Latin Amerika’dan Orta Doğu ve Afrika’ya değin birçok bölgede işgal, katliam, askeri darbe ve sömürge ilişkilerini örgütlemiş Amerika’nın içine düştüğü kaos ve çatışma görüntüleri için kimsenin karalar bağlayıp ağıtlar yakması beklenmiyor tabiatıyla.
-Siyasal ve toplumsal açıdan bir yönüyle sarsıcı diğer yönüyle komik bir Kongre baskınına şahit olduk hep birlikte. Sarsıcı çünkü kurumları oturmuş, iç işlerinde demokratik teamülleri gelişmiş, eşi benzeri bulunmaz diye övülen güvenlik ve istihbarat sistemi her boyutuyla kilitlenmiş durumdaydı. Komikti çünkü (Proud Boys-Gururlu Gençler) isimli garip kostümlerle ve ırkçı-ayrımcı bayrak ve flamalarla donanmış sivil öncü kuvvetler küresel bir devletin kalbine yönelik işgal harekâtını basit bir film senaryosu gibi hayata geçirebiliyordu. Evet, dört insan ölmüş, yüzlerce insan yaralanmıştı ama bu hafif hasarlı tablo bile yaşanan kaotik baskının ciddiyetinin sorgulanmasını gerekli kılıyordu.
-“Washington düştü, Amerika hızla çöküyor, ayaklanma kontrol edilemez artık” gibi tespit görünümlü temenniler için çok erken. Trump’ın Başkanlık süreci gerek Amerika içinde gerekse küresel ölçekte sergilediği çirkinlik ve saldırganlıkların (şimdilik) son tezahürü olan bu sokakları gererek çatışmayı yaygınlaştırma ve kontrollü baskın siyaseti aslında rezil bir vedaya, çaresiz bir çekilişe benziyor daha çok.
“Amerika’nın zayıflaması hatta çöküşü tek başına büyük bir mana teşkil etmiyor”
ABD’nin çöküşüne dair iyimser temenniler kadar ondan doğacak boşluğun kim/kimler tarafından doldurulacağının da önem arz ettiğini belirten Kenan Alpay, yazısının final kısmında şu değerlendirmelere yer veriyor:
“Amerika’nın siyasal veya toplumsal zeminde yaşadığı zaaflar Avrupa, Rusya, Çin, İran, Mısır veya Türkiye’nin yaşadığı zaaflardan daha fazla değil. Dolayısıyla Amerika’ya bakıp sevinmeden önce her ülkenin kendi iç işleyişini düzene koyması gerekiyor.
Amerika’nın bölgesel ve küresel ölçekte bela ve musibet olmaktan çıkarılabilmesi için Amerika’ya boyun eğmeyecek ölçekte siyasi, iktisadi, kültürel ve askeri boyutta güçlü olmak gerekiyor. Yoksa Amerika’nın emperyal siyasette bırakacağı boşluğu doldurmak üzere Rusya ve Çin kulağı kirişte bekliyorlar. Amerika’nın zayıflaması hatta çöküşü tek başına büyük bir mana teşkil etmiyor. Asıl olan Amerika’nın, Rusya’nın, Çin’in veya Avrupa’nın emperyal politikalarını tarih sahnesinden silip adaleti ve barışı hakim kılacak bir siyasal ve toplumsal iklim inşa edebilmektir. Aktör olmadan, asli unsur olmadan bazı çatışma ve çöküşlere sevinmek normal olsa da kurucu bir değer taşımamaktadır.”
***