Amjad Hamdouna’nın electronicintifada’da yayınlanan yazısı Haksöz-Haber tarafından tercüme edilmiştir.
Gazze Şehri'nin kuzeyinden, Şeyh Radvan adlı bir bölgeden geliyorum.
Büyürken ailem çok fakirdi. Aileme destek olmak için genç yaşta, 15 yaş civarında okulu bırakmak ve iş piyasasına girmek zorunda kaldım.
Bir tekstil atölyesinde çalışıyordum ve yaşım küçük olduğu için maaşım yetersizdi, kazandığım para yiyecek ve içeceğime ancak yetiyordu. Yine de daha sonra kullanabileceğim bazı beceriler edinebileceğimi ve inşallah aileme daha iyi bir yaşam sağlamak için daha fazla para kazanabileceğimi umuyordum.
Bu atölyede 20 yaşıma kadar çalıştım. Fiziksel olarak yorucu ve çoğu zaman sıkıcı bir işti. Hayalim kendi fabrikamı kurmak için yeterli parayı biriktirmekti ama henüz hazır değildim.
Bu arada, atölye sahibiyle birlikte çalışarak yerel pazarlarda mal satmaya başladım. Bu şekilde işçilikten kazandığımdan daha fazla para kazanıyordum. İki yıl boyunca, kendi atölyemi kurmaya yetecek kadar param olana kadar bu işi yaptım.
Atölye sahibi, bu işe çok emek verdiğim ve sık sık endişelenip strese girdiğim için bana başarılı olmam için gereken her konuda yardımcı olacağını söyledi. Bu beni çok mutlu etti.
Kadın kıyafetleri dikmek ve bunları yerel olarak dağıtmak için Şeyh Radvan'da, El Nasr caddesinde bir bina kiraladım.
Çok sıkı çalıştım. Filistin kıyafetleri dikmek ve üretmek için gerekli tüm ekipmanları satın aldım. Kumaş tüccarlarına gittim ve atölyemin üretim yapabilmesi için her şeyi hazırladım.
Sonunda açtık ve her şey yolunda gidiyordu.
Bu atölyeyi açtığımda hedeflerim daha da büyüdü. Daha fazla para biriktirip evlenmek ve çocuk sahibi olmak, anne-babama ve kardeşlerime birer ev almak istiyordum.
İlk ay işçi ücretlerini, atölyenin kirasını, tüccarların mallarının ücretini ve ailemin masraflarını karşılayabildim. İşletmemin o kadar büyük olmadığı doğru ama bu işi yapıyor olmak ve bu kadar çok destek almak beni mutlu ediyordu.
Atölyem dört yıl boyunca çalıştı. Büyük bir çabayla Gazze'nin her yerine satış yaptık ve kapasitemizi arttırdık.
Evlenmek ve ailemin evindeki dairemi döşemek için para biriktirdim. Evlendim ve şubat 2023'te eşim ‘Alma’ ismini verdiğimiz güzel bir kız çocuğu dünyaya getirdi.
Ancak Siyonist İsrail'in ekim 2023'te başlattığı soykırım savaşının, hayatımın nasıl olması gerektiği konusunda başka düşünceleri vardı.
Savaştan dört gün sonra İsrail, Şeyh Radvan'daki atölyemi, ürünlerimi ve ekipmanımı bombaladı. Bina tamamen yerle bir oldu. Bir çalışanım yaşamını yitirdi.
Ailem ve ben evimizden zorla, bugün de ikamet ettiğimiz güney Gazze'ye göç ettirildik. Kısa bir süre içinde evimize döneceğimizi düşündüğüm için yanıma çok az para almıştım ve geri kalanını geride bıraktım.
Paramız iki ay içinde tükendi. Ailem bir çadırı paylaşıyordu ve önce kışı sonra da yazı geçirebilmek için başkalarından yardım istemek zorunda kaldık.
Geçen bir yıla anlam veremiyorum. Dünyada herkes çalışıyordu, bizim ödülümüz bu muydu?
Atölyemi kim yeniden kuracak? Kim evimizi yeniden inşa edecek?
Gazze'deki koşullar çok kötü ve hayatlarımıza ne zaman neşe ve mutluluk geri dönecek bilmiyorum. Bundan sonra nereye gideceğimizi ya da ne olacağını da bilmiyorum. Alma neredeyse iki yaşına geldi. Hayatlarımız adaletsizlik ve karanlıkla dolu ve tüm dünya derin bir uykuda.
*Amjad Hamdouna Gazze'de yaşıyor.