sen içinde güvensiz olduğum halk

ölümler hep senin ihmalin

sağılarak hoşuna varamazsın

yan durma duy artık

gözleriyle söze acı veren

sıçrak yürekli kızlarını

duy umudun tekil sesini

suskunluk gidermez tendeki kederi

dola çörtenlere uzanan ellerde bıçkını

sıranı tut değdir çeliğe çomağını

doğası koştuğu yoldan seker insanın

sınırlar çoğalınca sararır beniz

asasız vuruşlarla yarılmaz deniz

sabaha kör deyip

ey kalkışlarını sabaha vardıran

anamın ekildiği toprak

şu herkesin

dağlayarak bana bitiştirmek istediği

ölüm mü seni korkutan

çağıltılı bir tohum değil mi

oysa ki insanı yaşatan