Sesim özümü arıyor gecenin damarlarında

yıldızlara baktıkça kanıyor bir yanım

uzun bir ezgide susuyorum

göğüs kafesimde sızı cephe gerisindeyim

hüzünlerimizin güldüğü dağlara bakıyorum

bir talanla başlamıştı her şey

gümüşsü duygular kirletilmiş ağızlarda

delik deşik edilmiş inançlar

kimbilir böyle bir zamanda

öldüğümüz yere bir karanfil bırakırlar

çünkü beni seyretmek kanattı

işte göğsüm zafer ola-ki

koca bir hasretle beslenen

okum yayım kılıcım

nedir seni kutlu kılan

çılgın bir yağmur kadar sevdiğim

yılanların susuzluğunu gideren

kıpkızıl günahlar ören kentleri geçtim

kanayan geceyle uyandırdım

kurulan toy tuzakları

solgun bir gül dağılır dağlarda

bir derdin kolları gerer çarmıha beni

havada karbon kokusu havada pusu

bir hoyrat umut gibi

o gülle gelen yüzün gibi

zaman kurtulmadı insanlar gülmedi ölüme

bak bülbül gülünden geçmiş

ötüyor utanç bahçelerinde...