Sesin sesi yonttuğu kuyudurHalep

Ölümün evlat edindiği

Ağrısı uç veriryine Yusuf’un

Hizaya gelir körler ve sağırlar

Ne kervan geçer yoldan

Ne ip sarkar bir koldan.

 

Yakut Yakup hüznün kalmadı hamalı

Sessizliğe ayna tutan

Sırsız, sınırsız, ücretsiz

Kayıp çocukların saçlarını tarayan

Hayatın sözcüsü, sözlüğü gözleri

Gözyaşında göç etmedi.

 

 

Hani ses sahafçısıydık

Gördüğüne göz ucuyla

Balıkçı düğümü atmış

Sesin esin kaynağı çocukların

Diz burkan, gerdan deviren ahına

Cevap yazan

Sesin soğumayan kulpundan tutan.

 

Ayartılan kardeşin eli yakasında Halep’in

Şehri yerle bir eden kinin sahibi

Bencilliğin, hırsın, hasedin

Altın yüzünü, gümüş bileğini

Bir pulla takas eden ebleh

Nefesi bozuk nefer

Yüreği kuşatma kulesinde lata

Ki ıslak deve derisiyle sarmalanmış

Dilişlemez, el tutmaz, hüzün yapışmaz.

 

Ve kuyu, hain kardeş kalbinden daha sıcak!

 

Harflerle çizemiyorum resimlerini

Yalnız Halep’in

Her şey bir kâbus kadar gerçek

Herkes birrüya kadar aciz!