Topraklarım kan kokmuyor artık
Bir özgürlük cıvıltısıyla şenleniyorum dağlarım
Halaylar çekiliyor eteklerinde
Etekleri tutuşmuş sanki kimilerinin de

Baykuş gözlerle kolaçanlar etrafı
Nerde söndürülmüş alev görünse
Kıvılcım uçuşuyla tekrar konar dalına
Ve karanlıklara kaybolur
Parlayan gözleridir sadece zifiride
Yandaşlarına ışık
Mazlumlara kurşunca bakışlar

Algılanan da bu olur zaten
Elbet gün gelir
Çürümeye yüz tutar dal
Ve
Ayrılır gövdesinden ağaç
Eyvallah deyip
Isınmaya yol alır
Avuçları ovuşturarak mahzun halk.