Mahkum olduğum gün görmedin mi
Ay şafakta tutulmuştu
Gün doğmayı unutmuştu sanki
Etrafımda güneş ışığı, yoktu
Baktım, her tarafı karanlıklar sarmıştı
Dünyam zindan olmuştu
Gece tutulmuştu sanki
Elimizde silahımız yoktu
Savunmasız kalmıştık zalümat içinde
Bir ALLAH'ım bir de ruhum kalmıştı
Tutundum onlara ve yalvardım
Anam evde yollarımı beklerken.
Ben şafağa koşuyordum direnmek için
Alçakların; zavallı, kin dolu bakışları
Kan kusup bağırdı birden; konuş, konuş...
Karanlık bitmiyordu, gündüzün ortasında
Kanlarla yıkanmış başımı kaldırdım
Yüzlerine baktım ve
Sustum.
Nefret dolu suratlarda
Korkunun gözlerini gördüm, sustum
Zemheri ayında kardelen açıyordu
Umutların doğduğu şafağa bakarak
Karanlıklardan intikam alıyordum.
Gönlümü umuda çevirdim;
Anama gidin söyleyin
-Oğlun kardelenlerin açtığı yere gitti
Özlemlerim, umudum, hasretim bende
Yüreğimi evde bıraktım, saklasın onu
-İdam dediğin ne ki Allah kısmet ederse dönerim belki...