Ölümle iç içe
Ölümle dostum
Ruhum hep ümit içinde
Rabbimin buyruğunu bekliyorum
Bir kartal gibi süzülür gelir
Hayaller siyahlaşır, perde kapanır
Dilimde tükenir kelimeler bir bir
Gözlerimi kapatınca ruhum kanatlanır
Ne anne kalır ne baba ne sevgili
Tutamam artık hiçbir dost eli
Böyle ansızın açar ölüm çiçeği
Bana verilen mühlet vaktinde bitmişti
Dünya bir varmış bir yokmuş
Kendi masalımı yaşadım hüzün içinde
Dünya bahçesi ateş yapraklarıyla doluymuş
Her gün defalarca ölmüştüm ölmeden önce
Varlık eridi gitti gözümde
Ölüm açılan bir penceredir istikbale
Avuçlarım yanmıştı yaşamak ateşinde
Dilimde kaldı ahlarım küf kokan şehirlerde
Sonuçta insanoğlu yalnız ölür
Mazidekalır kırık dökük hatıralar
Ruh bedenden yavaş yavaş sökülür
Ölüm ki o an kıyametim kopar
Ölüm hayatın akan bir çizgisidir
Öteleri görmek için yırtılan perdedir
Ölüm ve ölümden ötesine iman ettim
Hayatım boyunca güzel ölüme tebessüm ettim
Ruhuma düşlerini bıraktın ey güzel ölüm
Aşk yolunda yâre kavuşmanın hazzıdır ölüm