-gün çalığı çocuklara-
Uysal ve pis
bu ecnebi gün doğumlarının murdar dölütlerinde
kimse asra yemin etmiyor
delişmen baharların
gün çalığı çocukları
kara sabanlı cellatların kursağında sancıyor
utancımız
"Kasas"a bakıp saçlarını ağartıyor
ve ölümü kadar konuşuyor hayat
yine kız çocukları
çağın teneşirine yatırıyor çığlığını
şehrin koynunda
azar azar ölüme banarak
köz suskunluğunda
ayaklarını mezarlığa alıştıran
ve
diri diri kendine gömülen kız çocukları için
derinden ve içli
bir Ömer ağlıyor
Sokağın kokusuna sinip
evinde fısıltıyı çoğaltıyor Erkam
sessizliği putlaştıranların gürzünü ıslıklayıp
bu sessizliğin ağzı kim
biz
yarına olan inancımızı tazeleyerek
ışığa övgülü şarkılar dizeliyoruz.
Dualarımızı yarınlara ısmarlayıp
Meryem'e tazminat ödüyoruz
Şahdamarımızda bir el ki
Mekke'yi okşuyor...