5-) İZAK RABİN (1922-1995)
Başbakanlığı : Temmuz 1974-1977
Haziran 1992 - Kasım 1995
1922 yılında Kudüs'te, Siyonist akımın ateşli taraftarı olan bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen İzak Rabin'in annesi Rus asıllı, babası ise Ukrayna/Amerika kökenli idi. İsrail Başbakanları arasında Filistin'de dünyaya gelen ilk başbakandır.
Eğitimini Kadoorie Ziraat Lisesi'nde başarılı bir öğrenci olarak tamamlayan Rabin, ardından yer altı askeri örgüt Haganah'ın seçkin vurucu gücü olan Palmach'a katıldı (1941).
1948 yılında Yahudileri zor durumda bırakan Filistinli dağ gerillalarını köşeye sıkıştırmak için, onlara yardım eden köylüleri yerlerinden edip köylerini yok etme fikri, Palmach'ın Harel Tugayı komutanı genç subay İzak Rabin'den çıkacaktır.
1948 Arap-İsrail Savaşı'nda İsrail adına önemli yararlılıklar gösterdi. Emrindeki kuvvetlerle Tel Aviv-Kudüs arasındaki önemli yolun açık kalmasını sağlayarak (yukarıda belirtildiği gibi, Filistinli köylüleri sürgün edip onların köylerini yakıp yıkarak) muhtemel bir Arap ablukasına engel oldu.
Yedi yıl hizmet verdiği Haganah-Palmach'ta, kısa sürede bir askeri lider olarak sivrilen Rabin, İsrail Devleti'nin kuruluşuyla birlikte Haganah dağıtılınca, İsrail Savunma Kuvvetleri (İSK)'ya dahil oldu ve bu resmi görevini de yirmi yıl sürdürdü.
32 yaşında tümgeneralliğe yükselen Rabin, İSK'nın eğitim doktrinini ve liderlik stilini geliştirdi.
1964'te korgeneralliğe yükseldi ve Genelkurmay Başkanlığı'na terfi etti. İSK'nın savaş doktrinini de geliştirdi. Bu doktrin, "ani hareket ve sürpriz saldırı"ya dayanıyordu. Ki bu taktik, 1967'deki Altı Gün Savaşı'nda kullanıldı ve başarıya ulaştı.
1967 Arap-İsrail Savaşı, Genelkurmay Başkanı Rabin'in askeri kariyerindeki en parlak sayfa oldu; İsrail, Arap devletlerini altı günde mağlup etti ve çok geniş Arap topraklarını ele geçirdi. Gazze Şeridi, Batı Şeria ve Golan Tepeleri'nin yanısıra Müslümanların mukaddes mekanlarından olan Kudüs şehri ve dolayısıyla Mescid-i Aksa da Yahudilerin işgaline uğradı ve o gün bu gündür bu Siyonist işgal devam etmektedir.
Haziran 1968'de, üniforma içindeki 26 yıldan sonra, İzak Rabin İsrail ordusundan emekli oldu.
Bu "kahraman" asker, bir mükafat olarak 1968'de ABD Büyükelçisi olarak atandı. Washington'daki beş yılı boyunca, Nixon yönetimi zamanında dostlar edinerek, iki ülke arasındaki ilişkileri sağlamlaştırmaya gayret etti ve ABD ile olan "stratejik işbirliği"ni geliştirme hususunda önemli bir rol oynadı. Onun sayesinde Amerika'nın İsrail'e olan askeri yardımları arttı.
Rabin, Yom Kippur Savaşı'ndan evvel, 1973'te ABD'den İsrail'e döndü. İşçi Partisi'nin aktif bir üyesi oldu; Aralık 1973'teki genel seçimlerde Knesset üyeliğine seçildi.
Mart 1974'te Golda Meir tarafından oluşturulan hükümette çalışma bakanı olarak görev aldı. Ama bu hükümet kısa bir süre sonra istifa etti. Golda Meir'den boşalan İşçi Partisi liderliği için rakibi Şimon Peres ile yarıştı ve galip geldi. Knesset, 2 Temmuz 1974'te İzak Rabin tarafından şekillendirilen yeni hükümete güvenoyu verdi. Rabin, İsrail'in en genç başbakanı oldu.
1975'te Rabin, Mısır ile imzalanan Geçici Antlaşma'yı nihai bir sonuca erdirdi; bu anlaşmada, İsrail gemilerinin Süveyş Kanalı'ndan serbestçe geçebilmesine mukabil, İsrail'in Süveyş Kanalı'ndan geri çekilmesi karara bağlanıyordu. Bu anlaşmanın bir sonucu olarak İsrail Hükümeti ile ABD arasında ilk Karşılıklı Anlayış Memorandumu imzalandı. Bu memorandum uluslararası arenada İsrail'in çıkarları için Amerikan desteğini garantiliyor ve Amerikan yardımını tazeliyordu.
Temmuz 1976'da, İzak Rabin yönetimindeki hükümet, Filistinli gerillalar tarafından Uganda'ya kaçırılan Air France uçağındaki İsrailli yolcuları kurtarmak amacıyla "Entebbe Operasyonu" için emir verdi. Bu zor operasyonda, İsrailli rehineler kurtarıldı ve İsrail'e sağ salim getirildi. Ama operasyonun komutanı Yarbay Jonathan Netanyahu (Benjamin Netanyahu'nun kardeşi) Entebbe Havalimanı'ndaki çatışmada öldürüldü.
Rabin Hükümeti bir güven oylamasında düşürüldü, bunun sonucunda seçimlere gidildi. Rabin yeniden İşçi Partisi liderliği için aday gösterilmişti ki, karısının ABD'deki şaibeli banka hesaplarının ifşa edilmesi, Rabin'i 1977 seçimleri öncesinde parti liderliğinden istifa etmeye zorladı. İşçi Partisi liderliğine Şimon Peres geldi.
Yapılan seçimleri aşırı sağcı Menahem Begin kazandı ve başbakan oldu. Böylece İsrail'in kurulduğu zamandan beri iktidarda bulunan İşçi Partisi ilk defa muhalefete düştü.
Daha sonraki yıllar boyunca Rabin, bir milletvekili olarak hizmet verdi. 1984-1990 yılları arasında işbaşına gelen iki "Ulusal Birlik Hükümeti"nde, altı yıl süreyle savunma bakanı olarak görev yaptı. Bu görevdeyken, İsrail-Lübnan sınırında İsrail birliklerinin dar bir güvenlik bölgesine çekilmesine izin veren güvenlik anlaşmalarını hazırladı.
1987'de patlak veren İntifada sırasında da Rabin yine Savunma Bakanı olarak görev yapıyordu. İntifada başlayınca, Rabin, ayaklanmayı bastırması için orduya emir verdi. Fakat ne sert askeri tedbirler, ne de tutuklama ve sınır dışı etmeler bir işe yaradı. Rabin en sonunda, işgal altındaki 2 milyona yakın Filistinlinin askeri güçle hizaya getirilemeyeceğini anladı ve barış görüşmelerine başlamanın İsrail için tek çözüm olduğunu kabul etti.
Mart 1990'dan Haziran 1992'ye kadar, Rabin yine İsrail meclisi Knesset'in muhalif bir üyesi olarak çalıştı. Şubat 1992'de İşçi Partisi'nin liderliğine 15 yıllık bir aradan sonra bir kez daha getirildi.
Haziran 1992'de Rabin liderliğindeki İşçi Partisi, 120 sandalyeden 62'sini alarak yeni bir zafer kazandı ve Rabin ikinci kez başbakanlığa geldi. Başbakanlığın yanısıra Savunma Bakanlığı görevini de üstlendi.
İkinci başbakanlığı döneminde iki önemli tarihi olaya tanıklık etti: Filistinlilerle yürütülen Oslo Anlaşmaları ve Ürdün ile gerçekleştirilen barış antlaşması.
İş başına gelir gelmez İsrail kamuoyunu Filistinlilerle uzlaşmak için hazırlayan Rabin, Dışişleri Bakanı Şimon Peres ile sıkı bir işbirliği gerçekleştirerek, 13 Eylül 1993'te Beyaz Saray'da FKÖ ile imzalanacak Prensipler Deklarasyonu için görüşme zemini hazırladı.
Nihayet, Başkan Clinton'un huzurunda İzak Rabin ile Yaser Arafat el sıkıştı. Yaser Arafat'ın yüzü gülerken, Rabin asık suratlı ve tereddütlüydü. Bu, onun FKÖ lideri Arafat ile el sıkışmakta isteksiz olduğunu gösteriyordu. İsteksiz görünüyordu, çünkü biliyordu ki, bu anlaşmanın ardından pek çok sağcı İsrailli ona bir vatan haini gözüyle bakacaktı. Barış görüşmelerinin ve yıllarca terörist gözüyle bakılan Arafat'la barış masasına oturmanın İsrail içinde kendisine birçok düşman üreteceğinin bilincindeydi.
Rabin, Peres ve Arafat'a 1994'te Nobel Barış Ödül'ünü kazandıran bu barış girişimi, Filistin'in bazı bölgelerine özerklik verilmesi ve Filistin Özerk Yönetimi'nin kurulması için Filistinlilerle görüşme kapılarını da açtı.
Ardından Ekim 1994'te Ürdün Krallığı ile bir barış antlaşması imzalandı.
Bütün bunlar, Kuzey Afrika'daki ve Körfez'deki çeşitli Arap ülkeleri ile ilişkilerin tesis edilmesinde cesaretlendirici oldu.
4 Kasım 1995'te "Barışa Evet, Şiddete Hayır" sloganı altında, barış için toplanan kalabalık bir mitingden ayrılırken, İzak Rabin aşırı sağcı bir Yahudi olan Yigal Amir tarafından suikasta maruz kaldı ve hayatını kaybetti.
Bir asker olarak doğduğuna inanılan İzak Rabin için bu suikast, "onun kaybettiği tek savaş" olarak değerlendirildi.
73 yaşında ölen Rabin, devlet töreniyle Kudüs'teki Herzl Dağı'na defnedildi ve cenazesine dünyanın çeşitli yerlerinden devlet adamları iştirak etti.
6-) MENAHEM BEGİN (1913-1992)
Başbakanlığı: 1977-1982
1913 yılında, bugün Beyaz Rusya'da bulunan Brest-Litovsk şehrinde dünyaya gelen Menahem Wolfovitch Begin, ailesiyle birlikte I. Dünya Savaşı'nda Alman ve Rus orduları arasındaki çatışmalardan uzak durmak için sürekli kaçmak zorunda kaldı.
1931'de liseyi bitiren Begin, hukuk öğrenimi için Varşova'ya gitti.
Küçük yaştan beri Siyonist fikirleri hararetle savunan Begin, genç yaşta Ze'ev Jabotinsky'nin kurmuş olduğu Betar Siyonist gençlik hareketine katılmıştı ve Varşova'da ilişkisini sürdürdüğü bu hareketin içinde önemli bir mevkie ve daha sonra da liderliğe hızla yükseldi.
1936 yılında Betar'ın Çekoslovakya şubesinde görevliydi, 1938'de ise Betar'ın Polonya şubesinin başkanı oldu. Bu örgütün 100 bin üyeden oluşan kadrosu, Polonya Yahudilerini korumak amacıyla silahlı eğitim alıyordu. Örgüt ayrıca Filistin'e "yasa dışı" göçler düzenliyor, Yahudileri her bakımdan eğitiyordu.
Almanya Polonya'yı işgal edince Begin Litvanya'ya geçti. Burayı da Sovyetler Birliği işgal etti.
1940 yılında Begin, Stalin'in gizli istihbarat servisi tarafından Sovyetler Birliği'nde yasak olan "Siyonist faaliyetlerde bulunmak" suçlamasıyla Sibirya'daki çalışma kamplarına sürüldü. Bu kamplarda sekiz ay kalan Begin, 1941 yılında Naziler Sovyetler Birliği'ni işgal edince, Polonya vatandaşı olması sayesinde serbest bırakıldı ve Hür Polonya Ordusu'na katıldı. Bu ordu 1943 yılında eğitim amacıyla İngiliz kontrolündeki Filistin'e gelecektir.
Begin, Mayıs 1942'de Filistin'e gelir gelmez Yahudilerin yer altı askeri örgütlerinden biri olan Irgun (Irgun Zvai Leumi: "Milli Askeri Örgüt") ile temasa geçti. O zamanlar pek aktif olmayan bu örgütle İngiliz Manda Yönetimi'ne karşı bir Yahudi ayaklanması planladı.
Aralık 1943'te Irgun örgütünün liderliğine yükseldi.
Begin'in lider olmasından sonra Irgun, Şubat 1944'te İngiliz Manda Yönetimi'ne savaş ilan etti. Hükümet bürolarına, askeri tesislere ve polis karakollarına saldırılar düzenledi, buraları bombaladı.
Mesela, Filistin'deki İngiliz Manda Yönetimi'nin sivil ve askeri karargahı olarak kullanılan Kral Davud Oteli, 22 Temmuz 1946'da Begin'in emriyle bombalandı. Bu saldırıda 17'si Yahudi olmak üzere 91 kişi hayatını kaybetti.
Nisan 1947'de Akka Hapishanesi'nde örgütün dört mensubu idam edilince, Irgun yine Begin'in emriyle Mayıs 1947'de Akka'ya bir baskın düzenleyerek 41 tutukluyu buradan kurtardı.
9 Nisan 1948'de Irgun ve Stern örgütleri tarafından Deir Yasin köyünde gerçekleştirilen ve 254 masum Filistinlinin vahşice öldürüldüğü katliam da, yine Menahem Begin'in emriyle gerçekleşmiştir.
1948'de İsrail Devleti'nin kurulmasını takiben Begin'in liderliğindeki Irgun örgütü ile yeni kurulan İsrail'in resmi ordusu arasında neredeyse bir iç savaşa neden olabilecek Altalena gemisi krizi yaşandı. Bu gemi Irgun'a yurt dışından silah ve asker taşıyordu. Ben-Gurion hükümeti, resmi orduya katılmaya çağrılan Irgun'un bu cephaneyi boşaltmasına izin vermedi. Sonuçta Irgun askerleriyle İsrail'in yeni ordusu arasında çatışmalar yaşandı. Haziran 1948'deki bu olaylarda seksen üç kişi öldü ve yaralandı. Neticede Irgun'a ağır bir darbe vuruldu. Irgun tasfiye edilerek İsrail Silahlı Kuvvetleri'ne dahil edildi. Bu tasfiye ve katılım süreci Eylül 1948'de tamamlandı.
Menahem Begin, aşırı sağcı partinin başında 1948'den 1977'ye kadar İsrail'de muhalefet lideridir. 1950'lerde "Yahudi soykırımı"na bedel olarak Batı Almanya'dan tazminat alınması anlaşmalarına karşı tavır aldı.
1965'te kendi Herut Partisi'ni Liberaller ile birleştirerek Gahal Partisi'ni kurdu. Bu da sonradan Likud Partisi'ne dönüştü.
1967'nin savaş ortamında ve kriz atmosferinde Begin ve partisi, Levi Eshkol tarafından kurulan Ulusal Birlik Hükümeti'ne dahil oldu. Bu hükümet 1970'e kadar devam etti.
1977 yılındaki seçimlerden galip olarak çıkan Menahem Begin, devletin kurulmasından sonra İşçi Partisi dışından gelen ilk başbakan oldu. Yaklaşık 30 yıldır ülkeyi yöneten başbakanlar hep İşçi Partisi'ndendi.
Göreve gelir gelmez Enver Sedat yönetimindeki Mısır ile barış sürecinin başlaması için girişimde bulundu. Bu süreç Camp David Anlaşmaları ve 1979'daki İsrail-Mısır Barış Antlaşması ile neticelendi.
Begin İsrail ekonomisinin liberalleşmesi için gayret gösterdi.
Begin 1981 yılında, Irak'taki Osirak nükleer reaktörünün bombalanması için İsrail Hava Kuvvetleri'ne emir verdi. Irak rejimi bu reaktörde nükleer silahlar geliştiriyordu. İsrail bu hareketi yüzünden uluslararası kamuoyu tarafından anında şiddetle kınansa da, bilhassa 1991'de Körfez Savaşı sırasında anlaşıldı ki, Bağdat'ın nükleer silahlar elde etme amacı engellenmişti.
Lübnan sınırından İsrail'e doğru Filistinli gerillaların saldırıları tekrar başlayınca, İsrail 1982'de Lübnan'daki Filistin güçlerini ezmek amacıyla "Galile İçin Barış Operasyonu"nu başlattı. Bu operasyon sırasında yüzlerce Filistinli öldürüldü. Ayrıca Beyrut'ta Sabra ve Şatilla katliamları yaşandı.
Begin'in Etyopya'daki Yahudileri İsrail'e göç etmeleri için cesaretlendirme düşüncesi "Moses Operasyonu" ile somut hale geldi ve 1980'lerin başlarında bu Falaşalar'dan binlercesi İsrail'e göç etti.
Begin, eşi Aliza'nın 1982 kışında ölmesiyle başbakanlık görevinden istifa edip inzivaya çekildi ve ömrünün geri kalan kısmında, karısının anma törenleri ve torunlarının düğünleri haricinde topluma karışmadı. 9 Mart 1992'de öldü ve Kudüs'te Zeytin Dağı'nda gömüldü.
7-) İZAK ŞAMİR (1915- )
Başbakanlığı: Ekim 1983 - Eylül 1984
1986 - Haziran 1992
İzak Şamir (orjinali Jazernicki), 1915 yılında Polonya-Ruzinoy'da doğdu. Bialystok Yahudi Ortaokuluna devam etti.
Jabotinsky'nin Betar Siyonist gençlik hareketine katılan Şamir, Varşova'da hukuk eğitimine başladıysa da, 1935'te henüz 20 yaşındayken Filistin topraklarına göç ettiği için, buradaki eğitimini yarıda bıraktı. Ama daha sonra Kudüs'teki İbrani Üniversitesi'nde bu eğitimini tamamladı.
Şamir, Filistin'e gelir gelmez burada aktif olan iki yer altı askeri örgüte mensup oldu. Bu silahlı örgütlerden birisi, Irgun (Irgun Zvai Leumi: "Milli Askeri Örgüt"), diğeri ise 1940'ta katıldığı Stern (Lohamei Herut Yisrael: "İsrail Özgürlük Savaşçıları") idi.
Bu iki silahlı grup da Filistinli Müslümanlara karşı fiili saldırılarda ve İngiliz Manda Yönetimi'ne karşı sabotajlarda etkin rol oynadı.
Şamir, İngilizler tarafından iki ayrı vukuatta tutuklandıysa da, iki seferde de kaçmayı başardı: Toplama kampından birinci firarı 1943'te oldu. Stern örgütünün belli başlı liderlerinden biri olan Şamir, 1946'ya kadar bu örgütün operasyonlarının baş mimarı oldu. 1946'da Eritre'deki ceza kampına gönderildi. 1947'de buradan da kaçarak Fransız kolonisi olan Cibuti'ye geçti ve Fransa'dan siyasi sığınma elde etti. Şamir, 1948'de Fransa'daki bu sürgünden İsrail'e geri döndü. İsrail'e dönmesi üzerine, Stern'in liderliğini, bu örgütün feshedildiği 1949'a kadar sürdürdü.
Çeşitli ticari girişimlerde bulunduktan sonra, 1950'lerin ortalarında devletin istihbarat servislerinde görev yapmaya başladı.
1960'ların ortalarında şahsi ticari faaliyetlerine geri döndü, bu arada Sovyet Yahudileri'nin özgürleştirilmeleri ve serbestçe göç edebilmeleri kampanyasında aktif rol üstlendi.
1970 yılında Menahem Begin yönetimindeki Herut Partisi'ne (daha sonra Likud Partisi) üye oldu ve 1973 yılındaki seçimlerde, Knesset'e bu partiden milletvekili olarak seçildi.
Mecliste, Dışişleri ve Savunma Komitesi'nde çalıştı.
1977 seçimlerinde yeniden milletvekili seçilen Şamir, 1977-1980 yılları arasında Knesset'in sözcülüğü görevine seçildi ve daha sonra Moshe Dayan'ın istifası üzerine Mart 1980'de dışişleri bakanı oldu. Bu kritik dönemde Mısır Devlet Başkanı Enver Sedat, İsrail'e tarihi bir ziyaret gerçekleştirerek Knesset'te bir konuşma yaptı ve iki ülke arasında barış görüşmeleri başladı.
1981 seçimlerinden sonra da dışişleri bakanı olmaya devam eden Şamir, Mısır ile anlaşma sonrası "normalleşme" sürecine dair görüşmelere katıldı ve 1973'teki Yom Kippur Savaşı boyunca İsrail yönetimi ile ilişkileri kesilen birçok Afrika ülkesi ile diplomatik temasları yeniden başlattı.
Ekim 1983'te Menahem Begin hem başbakanlıktan hem de Likud Partisi'nin Genel Başkanlığı'ndan istifa edince, Şamir, sürdürdüğü dışişleri bakanlığı görevinin yanı sıra, hem Likud Partisi'nin genel başkanı oldu, hem de başbakanlık koltuğuna oturdu.
1984 seçimlerinin sonuçları, bir partinin tek başına iktidara geçmesine imkan tanımayınca Likud Partisi, İşçi Partisi ile Ulusal Birlik Hükümeti kurmak zorunda kaldı. Önce İşçi Partisi'nden Şimon Peres başbakan, İzak Şamir de başbakan yardımcısı ve dışişleri bakanı oldu; fakat anlaşma gereği 1986'da aralarında görev değişimi oldu.
1987'deki intifada başlayınca Başbakan Şamir, Filistinli Müslümanlara karşı çok sert bir politika izledi. İzlenen sert tutum sonucunda binlerce Filistinli hayatını kaybetti.
Kasım 1988'deki seçimlerden sonra Şamir, İşçi Partisi ile yeniden Ulusal Birlik Hükümeti kurdu ve yeniden başbakan oldu.
Şamir'in hükümeti 1990'da meclisten güvenoyu alamayınca, kendi partisi Likud ile birlikte çeşitli sağ kanat ve dinci partilerle bir azınlık koalisyonu oluşturdu.
Mayıs 1991'de "Solomon Operasyonu" ile binlerce Etiyopyalı Yahudi'nin (Falaşalar) uçaklarla İsrail'e taşınması emrini verdi.
Eylül 1991'de Madrid'de yapılan geniş kapsamlı Ortadoğu barış görüşmelerine İsrail adına katılmayı kabul etti, fakat Batı Şeria'da yeni Yahudi yerleşim birimleri kurulmasını desteklemesi Filistinlilerle görüşmeleri baltaladı ve ABD ile ilişkilerin gerginleşmesine yol açtı.
Likud Partisi 1992'de seçimleri kaybetti ve İzak Şamir başbakanlığı İzak Rabin'e bıraktı.
Ertesi yıl Benjamin Netanyahu, Şamir'in yerine Likud Partisi'nin başına geçti. İzak Şamir 1996'da Knesset'ten emekli oldu.
8-) ŞİMON PERES (1923- )
Başbakanlığı : Eylül 1984 - 1986
Kasım 1995 - Mayıs 1996
Ağustos 1923'te Polonya'da doğan Şimon Peres (aslında Persky), 1934 yılında ailesi ile birlikte Filistin topraklarına gelip Tel Aviv'e yerleşti.
Ben Shemen Tarım Okulu'nda okudu ve Ürdün Vadisi'ndeki Alumot kibbutzunun kurucuları arasında bulundu.
1943 yılında İşçi Gençlik Hareketi'nin (Ha'Noar Ha'Oved) sekreterliğine seçildi.
1947'de Haganah örgütüne asker olarak alındı ve İsrail'in kuruluş aşamasındaki savaşta, insan gücü sağlama ve silah satın alma sorumluluğunu üstlendi.
Peres bir yıl sonra, 1948'de, İsrail donanmasının başına getirildi. Savaşın sonunda Savunma Bakanlığı'nın ABD'deki tedarik heyetinin başkanlığını üstlendi.
1953'te henüz 29 yaşındayken, ilgisini çektiği ve himayesini gördüğü Başbakan David Ben-Gurion tarafından Savunma Bakanlığı'nın Genel Müdürlüğü'ne atandı ve bu görevini 1959'a dek sürdürdü.
Savunma Bakanlığı'nı yeniden organize eden Peres, İsrail'in elektronik uçak endüstrisini tesis eden ve İsrail'in nükleer programından sorumlu olan kişiydi.
İsrail'in nükleer programını geliştirmek için Fransa ile ilişkilerin geliştirilmesini sağladı.
Şimon Peres, Savunma Bakanlığı'ndaki konumuyla, Mısır'a 1956'daki İsrail saldırısının planlayıcılarından birisi oldu.
1959'da İsrail parlamentosu Knesset'e seçildi ve o tarihten bu yana milletvekilliği devam edegeldi. 1959'dan 1965'e kadar savunma bakanı vekili olarak görev yaptı.
1965 yılında David Ben-Gurion ile birlikte MAPAİ'den ayrıldı ve RAFİ (İsrail İşçileri Kadrosu)'nin Genel Sekreteri oldu. 1968'de ise MAPAİ ile RAFİ'nin birleşip İsrail İşçi Partisi olmalarında öncü rolünü üstlendi.
Ertesi yıl, yani 1969'da göçmen çekme bakanı olan Peres, 1970-1974 yılları arasında ise taşımacılık ve iletişim bakanı olarak ülkesine hizmet verdi. 1974'te bir süre enformasyon bakanlığı yaptıktan sonra, Rabin'in kurduğu ilk hükümette savunma bakanı olarak tayin edildi ve bu makamda 1977 yılına dek oturdu.
Savunma Bakanı iken 1975'te Mısır ile Geçici Anlaşma'yı imzaladı.
1977 Genel Seçimleri öncesinde Rabin istifa edince İşçi Partisi'nin liderliğini kazandı (bu liderliği 1992 senesine kadar devam edecektir). Bu süre zarfında Sosyalist Enternasyonal'in ikinci başkanı da oldu.
1977 genel seçimlerinin ardından İşçi Partisi, muhalefet partisi oldu.
Eylül 1984'te Ulusal Birlik Hükümeti'nin kurulması üzerine Şimon Peres ilk defa başbakan oldu ve 1986'ya kadar başbakan olarak kaldı.
İsrail 1982'de girdiği Lübnan'dan, Peres'in başbakanlığı zamanında çekildi.
Başbakanlığı zamanında, 1 Ekim 1985'te İsrail jetleri Tunus'ta bulunan Arafat'ın da ikamet ettiği FKÖ karargahını bombardıman ederek bina ve çevresinde bulunan 50 kişinin ölümüne neden oldular.
Daha önce yapılan anlaşma gereği 1986'da başbakanlığı Likud lideri İzak Şamir'e devretti. Şamir'in başbakan olduğu 1986-88 arasında Peres, başbakan vekili ve dışişleri bakanı oldu.
Kasım 1988'den Ulusal Birlik Hükümeti'nin bozulduğu 1990'a dek ise başbakan vekili ve maliye bakanı olarak görev yaptı. Bu koalisyonun bozulma nedeni ise, partilerin Filistinlilerle barış görüşmeleri konusundaki görüş ayrılığı idi.
1992 yılında İşçi Partisi liderliğini yeniden İzak Rabin'e kaptıran Peres, genel seçimlerden galip çıkan Rabin'in Temmuz 1992'de kurduğu yeni İşçi Partisi Hükümeti'nde dışişleri bakanlığına getirildi.
1993 Eylül ayında Beyaz Saray'da Filistinlilerle imzalanan anlaşmanın hazırlanmasında emeği geçti. Barış görüşmeleri dolayısıyla Rabin ve Arafat'ın yanı sıra, 1994 Nobel Barış Ödülü'ne kendisi de hak kazandı.
İzak Rabin 1995'te bir suikasta maruz kalıp ölünce, Peres 22 Kasım 1995'te Başbakan Vekili olarak tayin edildi. Kurduğu hükümet Knesset'ten güvenoyu alınca da başbakan ve savunma bakanı sıfatıyla yemin etti. Bu iki görevi, Mayıs 1996 seçimlerine kadar sürdürdü.
Nisan 1996'da Lübnan'da Hizbullah mevzilerine karşı gerçekleştirilen askeri operasyonda sivil halk da hedef olmuş ve Cana'da gerçekleştirilen katliamda 100'e yakın masum insan hayatını kaybetmiştir.
Şimon Peres, başbakanlık görevini aşırı sağcı Benjamin Netanyahu'ya devredinceye kadar Filistinlilerle "umutsuz" barış görüşmelerine devam etmeye çalıştı.
Likud Partisi'ne karşı Mayıs 1996'daki seçim yenilgisine rağmen, Peres İşçi Partisi liderliğini Haziran 1997'ye kadar devam ettirdi. Haziran 1997'de, Genelkurmay eski Başkanı Ehud Barak İşçi Partisi liderliğine seçildi.
Şimon Peres 1996-1999 yılları arasında, Knesset'in "Dış İlişkiler ve Savunma Komitesi" üyesi olarak ve Temmuz 1999'dan Mart 2001'e kadar da bölgesel işbirliği bakanı olarak hizmet verdi. Mart 2001'de Barak Hükümeti'nde başbakan vekili ve dışişleri bakanı oldu.
Bu arada bölgesel ekonomik projeleri ilerletmek ve tamamlamak gayesiyle Barış Araştırma Enstitüsü'nü kurdu.
Evli ve üç çocuk babası olan Şimon Peres'in on kitabı mevcuttur. Bu kitaplarından bazıları:
Sonraki Adım (1965); Davud'un Sapanı; Entebbe Günlüğü (1991); İsrail'in Geleceği İçin; Yeni Orta Doğu; Barış İçin Savaşmak: Biyografi.
9-) BENJAMİN NETANYAHU (1949 - )
Başbakanlığı : Mayıs 1996- Temmuz 1999
21 Ekim 1949'da Tel Aviv'de dünyaya gelen Benjamin Netanyahu Kudüs'te büyüdü. Eğitimini, babası Tarih Profesörü Benzion Netanyahu'nun tarih dersleri verdiği Amerika'da tamamladı.1967'de İsrail'e döndükten sonra, İsrail Savunma Kuvvetleri'ne gönüllü olarak kaydoldu ve henüz 18 yaşındayken seçkin bir komando birliğinde görev aldı.
Netanyahu politik hayata atılmadan evvel, 1967-1972 yılları arasında İsrail Savunma Kuvvetleri'nde bu seçkin anti-terör birliğinde bir asker ve subay olarak hizmet verdi. Görevi, Filistinli direnişçilere karşı mücadele etmekti.
Beyrut Havalimanı operasyonu da dahil olmak üzere çeşitli askeri operasyonlarda yer aldı. Ben-Gurion Havalimanı'nda, Sabena Hava Yolları'na ait kaçırılan bir uçaktaki rehineleri kurtarma operasyonunda da yer aldı ve burada yaralandı.
1972'de İsrail Savunma Kuvvetleri'nden ayrıldıysa da, 1973'teki Yom Kippur Savaşı'na katıldı ve yüzbaşı rütbesini kazandı.
Massachusetts Teknoloji Enstitüsü'nden mimarlık diploması aldı ve yönetim dalında mastır yaptı. Aynı enstitüde ve Harvard Üniversitesi'nde 'siyasal bilgiler' öğrenimi gördü.
Eğitimini tamamlamasının ardından uluslararası bir iş danışmanlık firması olan Boston Danışmanlık Şirketi'nde işe başladı. Bilahare Kudüs'te Rim Endüstri Şirketi'nin üst düzey yöneticiliğini üstlendi.
1979 yılında, terörizm araştırmalarına odaklanmış özel bir dernek olan Jonathan Enstitüsü'nün himayesi altında, terörizm karşıtı uluslararası bir konferansın tertiplenmesine ön ayak oldu. Bu enstitü, adını, kardeşi Jonathan'dan alıyordu. 1976'da Uganda'nın Entebbe şehrine kaçırılan bir Air France uçağının içindeki İsrailli rehineleri kurtarma operasyonunu yönetirken hayatını kaybeden Yarbay Jonathan Netanyahu, ölümünden sonra İsrail'de "kahraman" haline gelmiş bir isimdir.
ABD eski Başkanı George Bush ve Dışişleri eski Bakanı George Shultz'un dahil olduğu birçok dünya lideri bu konferansa ve 1984'te yapılan öbür konferansa iştirak ettiler.
1982'de, İsrail'in o zamanki Washington Büyükelçisi ve arkadaşı Moshe Arens'in ricası üzerine Netanyahu, büyükelçilikte misyon şefliği vekilliği görevini üstlendi. İsrail ve ABD arasındaki stratejik işbirliği görüşmelerini gerçekleştiren ilk delegasyonun bir üyesi oldu.
Elçilikte çalışırken bazı Amerikan televizyonlarına çıkarak İsrail'in Siyonist davasını savunmaya başlayınca, tanıdık bir sima haline geldi.
İki yıl sonra, İsrail'in Birleşmiş Milletler Büyükelçisi olarak atandı ve bu görevini dört yıl sürdürdü. Burada çalışırken, 1987'de Birleşmiş Milletler Nazi Savaş Suçları Arşivi'nin açılması çabalarında öncü rolü üstlendi.
1988'de İsrail'e dönen Netanyahu, Likud Partisi'nin bir üyesi olarak Knesset'in 12. döneminde milletvekili olarak seçildi ve ardından dışişleri bakan vekili olarak tayin edildi.
İlk Körfez Savaşı süresince İsrail'in uluslararası arenadaki başlıca temsilcisi olarak faaliyet gösterdi. Ekim 1991'de Madrid Barış Konferansı'na katılan İsrail heyetinin önemli bir üyesi oldu, ki bu konferans İsrail ile Suriye, Lübnan ve Ürdün-Filistin ortak heyetleri arasındaki ilk doğrudan görüşmeleri başlatmıştı.
25 Mart 1993'te Likud Partisi'nin başına geçti ve seçimlerde de partinin başbakan adayı oldu.
29 Mayıs 1996'da İsrail'in 9. başbakanı oldu ve Knesset'in onayının ardından 18 Haziran 1996'de göreve başlamak için yemin etti.
Netanyahu, İsrail Devleti kurulduktan (1948) sonra dünyaya gelen ilk ve tek İsrail başbakanıdır. Ondan önceki ve sonraki bütün başbakanlar 1948'den evvel doğmuşlardır.
1996'daki seçimleri kazanmasında, genç, yakışıklı ve enerjik olması, İngilizce'yi akıcı konuşması ve Batılı medyayı ustalıkla kullanması etkili olmuştur.
Netanyahu Hükümeti'nden önceki Rabin-Peres hükümeti, güvenlik için Araplara toprak vermenin gerekliliğine inanmış ve İsrail kamuoyunu buna inandırmaya çalışmıştı. Netanyahu'ya göre ise, güvenlik çok önemliydi ama güvenliği desteklemek için toprak da gerekliydi. Dolayısıyla bu konuda asla uzlaşmayacağını belirtti. Fakat Amerika'nın baskısı altında, sağcı seçmenlerini karşısına almak pahasına, Arafat ile barış görüşmelerine devam etmek zorunda kaldı. Lakin bu görüşmelerde pek bir ilerleme sağlanamadı.
Evli ve üç çocuk babası olan Netanyahu birçok kitabın yazarı veya editörüdür:
Yoni'nin Mektupları: Jonathan Netanyahu'nun Mektupları (1978)
Uluslararası Terörizm: Meydan Okuma ve Karşılık Verme (1979)
Terörizm: Batı Nasıl Kazanabilir? (1986)
Milletler Arasında Bir Yer: İsrail ve Dünya (1992)
Terörizmle Savaşmak: Demokrasiler, Yerel ve Uluslararası Terörizmi Nasıl Alt Edebilir? (1995)
10-) EHUD BARAK (1942 - )
Başbakanlığı: Temmuz 1999- Şubat 2001
1942 yılında Mishmar Hasharon tarım işletmesinde (kibbutz) dünyaya gelen Ehud Barak, Avrupa'dan Filistin'e göç etmiş bir ailenin çocuğudur.
17 yaşındayken (1959) İsrail Savunma Kuvvetleri (İSK)'ya katılmış ve bir asker ve seçkin bir komando birliğinin komutanı olarak görev yapmıştır.
1967 Altı Gün Savaşı boyunca Barak, keşif grubu komutanı olarak çalışmıştır.
1972'de Tel Aviv Havaalanı'nda Filistinli gerillalarca kaçırılan Belçika'ya ait büyük bir yolcu uçağına düzenlenen operasyona liderlik etmiştir.
Barak, 1973 yılında Münih Olimpiyat Oyunları'nda İsrailli atletleri öldürmekten sorumlu tutulan Filistinli bir gruba karşı düzenlenen bir saldırıda, kadın kıyafeti giyerek çantasının içinde patlayıcı madde taşımıştır.
1973 Yom Kippur Savaşı'nda, Sina Yarımadası'nda Güney Cephesi'nde tank tabur komutanı olarak görev yapmıştır.
Ocak 1982'de İSK Planlama Dairesi Başkanlığı'na atanıp tümgeneralliğe terfi ettirilen Barak, 1982'deki "Galile İçin Barış Operasyonu" süresince Lübnan'da İsrail kuvvetlerinin komutan vekili olmuştur. Yani binlerce Filistinli mültecinin katledildiği Sabra ve Şatilla katliamlarında Ehud Barak'ın da imzası bulunmaktadır.
Nisan 1983'te Tümgeneral Barak İSK Genel Karargahı'nda İstihbarat Dairesi'nin başına getirilmiştir.
Ocak 1986'da İSK Merkez Komutanlığı'na atanmış ve Mayıs 1987'de Genelkurmay Başkanlığı'nın vekilliğine tayin edilmiştir.
Nisan 1991'de İsrail ordusundaki en yüksek rütbe olan korgeneralliğe yükseltilerek Genelkurmay başkanlığı görevini üstlenmiştir.
Mayıs 1994'de Filistinlilerle imzalanan Gazze-Eriha anlaşmasını müteakip, Gazze Şeridi ve Eriha'da İSK kuvvetlerinin geri çekilişine nezaret eden Korgeneral Barak, 1994'te Ürdün ile imzalanan barış anlaşmasının imzalanmasında da merkezi bir rol üstlenmiştir. Ayrıca Suriye-İsrail müzakerelerinin bir parçası olarak Suriyeli mevkidaşı ile bir araya gelmiştir.
General Barak diğer birçok madalyanın yanısıra "üstün hizmet madalyası" ile de ödüllendirilmiştir.
Barak, bu arada 1976'da Kudüs İbrani Üniversitesi'nden fizik ve matematik dallarında diploma almış, 1978'de de Kaliforniya'daki Stanford Üniversitesi'nde Mühendislik-Ekonomik Sistemler Fakülteleri'nde ihtisas yapmıştır.
35 yıl süren askerlik kariyerinden sonra politikaya atılan Barak, sadece dört yıl sonra Netanyahu'yu hezimete uğratacağı bir seçimin ardından, başbakanlık makamına kadar ulaşmayı başarmıştır. Bu dört yıllık süreç şu şekilde geçmiştir:
1995'te zamanın Başbakanı İzak Rabin'in himayesinde, sol eğilimli İşçi Partisi'ne katılan Barak, Rabin kabinesinde 1995'in Temmuz-Kasım ayları arasında içişleri bakanı, Peres kabinesinde de Kasım 1995-Haziran 1996 tarihleri arasında dışişleri bakanı olarak görev yapmıştır.
1996'da Knesset'e seçilen Barak, meclisin Dışişleri ve Savunma Komisyonları'nın bir üyesi olarak çalışmıştır.
Seçim yenilgisi sonrasında 1996'da Peres'in yerine İşçi Partisi'nin başkanlığına seçilen Barak, 1999'da Gesher ve Meimad hizipleriyle birlik kurmuş ve Mayıs 1999'daki seçimden birinci parti olarak çıkmayı başarmıştır. Temmuz 1999'da Knesset'ten güvenoyu alan Barak, başbakanlığın yanısıra savunma bakanlığı görevini de üstlenmiştir.
Akıl hocası Rabin gibi Barak da, kendisini "barış yapmasını bilen eski bir savaş adamı" olarak lanse etmiştir. Seçim kampanyası boyunca Filistin lideri Yaser Arafat'la nihai bir barış anlaşmasına varmak için daha aktif olacağını vaadetmiş, ayrıca seçilmesinin ardından bir yıl içinde İsrail'in Lübnan'daki 17 yıllık askeri varlığını da sona erdireceğine söz vermiştir. Bu arada Suriye'ye barış karşılığında bölgesel bir uzlaşmayı da teklif etmiştir.
Fakat Clinton yönetimi altındaki ABD arabuluculuğuna rağmen Barak, Filistin lideri Yaser Arafat ile nihai bir barış anlaşmasına varmayı başaramamış, 2000 yılının sonlarına doğru İkinci İntifada'nın başlaması ve Batı Şeria ve Gazze'deki şiddet ortamında yüzlerce kişinin ölmesiyle popülaritesi gittikçe azalmıştır.
Likud Partisi'nin başına geçen Ariel Şaron'un karşısında 2001 Şubat ayındaki seçimlerde açık arayla yenilgiye uğrayan Barak, başbakanlığın yanısıra İşçi Partisi liderliğinden de ayrılmıştır.
Piyano çalmakta usta olan Barak, iyi derecede İngilizce ve Arapça bilmektedir.
11-) ARİEL ŞARON (1928- )
Başbakanlığı: Şubat 2001-
1928 yılında Kfar Malal'da dünyaya gelen Ariel Şaron, daha 14 yaşındayken Haganah terör örgütüne katıldı.
İsrail'in kuruluşuyla patlak veren 1948 Arap-İsrail savaşında Alexandroni Tugayı'nda bir piyade bölüğünü komuta etti.
1953 yılında "101. Özel Komando Birliği"ni kurup idare etti. Bu birlik misilleme operasyonları gerçekleştiriyordu.
1956'da bir paraşütçü tugayının komutanı olarak atandı ve Mısır'a karşı 1956'da İsrail-Fransa-İngiltere ittifakıyla açılan savaşta çarpıştı.
1957'de İngiltere'deki Camberley Kurmay Okulu'nda çalıştı.
1958-62 yılları arasında Şaron bir piyade tugayı komutanı ve sonra da Piyade Okulu komutanı olarak görev yaptı.
1964'te İSK'nın Kuzey Komutanlığı'nın başına atanan Şaron, 1966'da da Ordu Eğitim Bölümü'nün başkanı olarak tayin edildi.
1967'deki Altı Gün Savaşı'na bir zırhlı tümeninin komutanı olarak iştirak etti.
1969'da İSK'nın Güney Komutanlığı'nın başına getirildi.
1973 yılında, 25 yıllık bir hizmetten sonra Şaron, tümgeneral rütbesiyle ordudan emekliye ayrıldı. Ama Ekim 1973'te Yom Kippur Savaşı patlak verince bir zırhlı tümenine komuta etmesi için, yeniden aktif askeri göreve çağrıldı. Bu savaşta Süveyş Kanalı'nın geçilmesine komuta etti ve bu başarısı savaşın İsrail lehine sonuçlanmasına ve neticede Mısır ile bir barış anlaşması imzalanmasına sebep oldu.
Aralık 1973'teki seçimlerde Knesset'e milletvekili olarak seçilen Şaron, bir yıl sonra istifa ederek Başbakan İzak Rabin'in güvenlik danışmanı oldu (1975-76).
1977'deki seçimlerde yeniden milletvekili olarak seçilen Şaron, Menahem Begin'in ilk hükümetinde (1977-81) tarım bakanı oldu ve bu görevi süresince Mısır ile tarımsal işbirliğinin yollarını aradı.
1981'de savunma bakanı olarak atanan Şaron, Kasım 1981'de ABD ile ilk stratejik işbirliği anlaşmasının imzalanmasını ve İsrail ile birçok devlet arasındaki savunma bağlarının genişletilmesini sağladı.
Ayrıca Etyopya'daki Falaşaların (Siyahi Yahudiler) Sudan yoluyla İsrail'e nakledilmelerine de yardım etti.
Şaron Filistin direnişine karşı, 1982'de Lübnan'da gerçekleştirilen saldırıları yönetti. Lübnan'ı işgal eden Şaron, Lübnan Hristiyanları'nın Filistinlilere karşı Sabra ve Şatilla katliamlarını gerçekleştirmeleri için gereken ortamı hazırladı ve bu katliamların gerçek mimarı olarak, tarihe "Beyrut Kasabı" diye geçti.
Neticede Filistin direnişinin Lübnan'daki altyapısı çökertildi ve başta Yaser Arafat olmak üzere Filistinli gerillalar bu ülkeden sürgüne gönderildi.
İsrail'deki soruşturma komisyonlarında Lübnan'daki katliamlardan sorumlu tutulup Savunma Bakanlığı görevinden alınan Şaron, 1983-84'te devlet bakanlığı, 1984-1990 yılları arasında da sanayi ve ticaret bakanı olarak görev yaptı. Bu mevkideyken, ABD ile 1985 yılında Serbest Ticaret Anlaşması imzalanmasını sağladı.
1990-1992 yılları arasında bayındırlık ve iskan bakanı olan Şaron, Sovyetler Birliği'nin yıkılışı ve Rusya'dan büyük bir Yahudi göçü dalgasının gelmesiyle bu göçmenleri ülke çapında yerleştirmek için, 144.000 apartman inşa etmek dahil, geniş çaplı bir program başlattı. Filistin topraklarındaki birçok yasadışı yerleşim biriminin altında Ariel Şaron'un imzası bulunmaktadır.
1992-1996 arasında Knesset'in Dışişleri ve Savunma Komitesi'nin bir üyesi olarak çalıştı.
1996'da ulusal altyapı bakanı oldu.
1998'de Dışişleri Bakanı olan Şaron, Filistin Yönetimi ile daimi statü görüşmelerine başkanlık etti. Bu görevdeyken Şaron nihai barış görüşmelerini ilerletmek için ABD'li, Avrupalı, Filistinli ve Arap liderlerle görüştü. Ayrıca Amiral gemisi Su Projesi gibi uluslararası kamuoyu tarafından bölgenin su krizine uzun vadeli bir çözüm bulabilmek için finanse edilen projeleri şekillendirip geliştirmek için çalıştı.
Ehud Barak'ın Mayıs 1999'da başbakan olarak seçilmesinin ardından, Netanyahu Likud Partisi'nin liderliğinden ayrılınca, Ariel Şaron bu partinin geçici başkanı olması için davet edildi ve Eylül 1999'da Likud Partisi'nin genel başkanı oldu. Bu göreve geldikten sonra da Dışişleri ve Savunma Komitesi'nin bir üyesi olarak hizmet verdi.
28 Eylül 2000 tarihinde Likud Partisi Genel Başkanı Ariel Şaron, Mescid-i Aksa'ya provokatif bir ziyarette bulundu. Amacı Filistinlileri tahrik etmek ve genel seçimler öncesinde İsrailli aşırı sağ kesime mesaj yollamaktı. Bu ziyaret Filistinlilerde büyük bir infial meydana getirdi. "Beyrut Kasabı"nın kutsal bir mekana, Müslümanların ilk kıblesi olan Mescid-i Aksa'ya ayak basması kabul edilemezdi. Bu tahrikle birlikte İkinci İntifada başlamış oldu. Bu ayaklanma sırasında da binlerce Filistinli hayatını kaybetti.
Şaron bu gerginlik ortamını lehine çevirmeyi iyi bildi ve seçimlerde oy oranını yükseltip Ehud Barak'ı seçimlerde yenilgiye uğratarak Likud Partisi'ni birinci parti olarak çıkarmayı başardı.
6 Şubat 2001'de başbakan olarak seçilen Şaron, hükümetini Knesset'e 7 Mart 2001'de sundu ve güvenoyu alarak göreve başladı. Şaron'un başbakan olması Filistin'deki tansiyonu iyice yükseltti ve şiddet ortamı yeniden ortaya çıktı.
29 Mart 2002'de İsrail ordusu "terörün kökünü kazımak" gerekçesiyle, Batı Şeria'daki neredeyse bütün Filistin kentlerine girerek katliamlar gerçekleştirdi. Arafat, Ramallah'taki bürosunda kuşatıldı. Bilhassa Cenin mülteci kampında açıkça katliam gerçekleştirildi. Bu işgal neticesinde binlerce Filistinli hayatını kaybetti ve Şaron "kasap"lığını bir kez daha tescil etmiş oldu.
28 Ocak 2003'te erken seçimlere giden Şaron, Cumhurbaşkanı tarafından hükümeti kurmakla yeniden görevlendirildi ve yeni hükümetini 27 Şubat 2003'te Knesset'e sunarak güvenoyu aldı.
2003 yılının Nisan ayı sonunda AB, Rusya ve ABD, Filistin ve İsrail taraflarına 'Yol Haritası' adında bir 'barış' planı sundu. Bu haritada "şiddet olaylarının tamamen durması, İsrail'in yeni yerleşim birimleri açmayı durdurması ve 2005'e kadar Filistin devleti kurulması" öngörülüyordu.
4 Haziran 2003'te Ürdün'deki Akabe Zirvesi'nde ABD başkanı Bush, Filistin Başbakanı Mahmud Abbas ve İsrail Başbakanı Ariel Şaron 'Yol Haritası'na imza koydular, ama İsrail sürdürdüğü terör politikasını yine terketmedi. Anlaşmadan bir hafta bile geçmeden, 10 Haziran'da Hamas'ın siyasi kanat lideri Abdülaziz El-Rantisi'ye yönelik bir suikast düzenledi. El-Rantisi bu suikasttan yaralı olarak kurtuldu ama bu saldırıda üç kişi öldü.
Şaron'un yayımlanmış bir kitabı ve yerli ve yabancı gazetelerde çıkmış birçok makalesi vardır.
Şaron, dul ve iki erkek çocuk babasıdır.