Bu İmansızlık
bu insansızlık çölünde
doğan çocukların avucuna tutuşturulan kan
cesetlerin arasına karışmış güneş kırıldı
inan hayatın sırtı çekemez bu imansızlığı
bir deprem şiddetinde sesim
acı feryatlardır tabut tabut taşınan
bir yerde kitaba dair sözler
canhıraş çırpınır bir ümit gözlerde
ama inatla akar bulanık sular köklerimize
İşte bu mevsimdir üşüdüğüm anne
bu mevsim insanı cinnete yorumlayan
İbrahim ey İbrahim
sonra adı(mız) meczuba çıkan
denizini sarmış nehirler akıyor
fevc fevc İnsanlar
akrepler şehrini şifa diye sunuyor
ağla ağla ve diren kalbim
bir biz mi kaldık insanlık enkazından
içerliyorum