Etibe’ye Mektuplar -acı gül kokar-

Atavi Osman Erdemir

seni yazmayı düşünmüyorum bugün

seni yazmayı / ölüm çağırır

yetimliğin gözyaşları

damlarken yüreğime, ölüm:

gözlere çekilen en koyu sürme

-sen baktığım yerde misin hala-

 

titrek bir fanusun ellerinde rüzgarında ellerin

sessiz bir su damlası / tutmaksa tutkuların

ihtişamla yıkılışıdır aşkın / sessiz

seslerden tanı beni

nemli ve küf kokulu

umuda inanç bağışlayan bir kalbin sergisi

özgürlük ve ölüm / leyla’nın kirpikleri

zehirli ok / kan kusuyor çölün bedevisi

büyücü oklarını atıyor

çöl, çocuk, ölüm…

kum saati, aç hayvanlar

düşlerimde katil oluyorum

vurduğum geceler geliyor aklıma

geceler, büyücünün çaldığı

çocuk düşleri, et kokusu, şarap kadehi

kuzey’in klanları, sapık ritüeller

sultanlar / kararan yüzler

yüzgörümlüğünü kanıyla yıkayan yüzakı kızlar

giyotinlerden kalma bir endülüs taşır içlerinde

bir filistin bir felluce ve ölüm...

son kez çağırır saklı sevdasını

mühürlü dudaklar sarılırken duaya

kurban / şölen / ve düğün...

 

sen baktığım yerde misin hala etibe

devşirilmiş bir rüyadır bu yaşananlar

ceylan bakışlı kızlar, ürkek

sallanan ilmikler / boş kundaklar

karanlık gece / çatlayan dudaklar

kum tanelerine yataktır gamzelerimiz

leyla’nın yüreğindeki acı gül kokar

toprağa düşerken, sabır...