Annem besmeleyle kurardı soframızı
Besmele hayatımızın pusulası
İlahi güvenlik kuşağı altında
Bizi Allah'a bağlardı
O zamanlar suyun azizliği
Ekmeğin bereketi vardı
Biz çocuklar haddimizi bilirdik
Mektup zarflarını açarken kalbimiz titrerdi
Söze dinlemek kapısından girilirdi
İnsanlığın enkazında bekleyen kalabalıklar yoktu
Ölüme ve aşka inandık
İnsan kere insandık
Kalbimize inanırdık Allah'a
Annem
Kalbimi karartacak şeylerden uzak durmamı söylerdi
Fani dünya içinde yer etmesin derdi
Tüm güzel şeylerden korkmamız gerektiğini
Kalbin ahlakına edep dendiğini
Annemden öğrendim
Dürüst olmayı
Daima çocuk kalmayı
Şimdi sessizlik hırkasına büründüm
Değil mi ki her şey eninde sonunda sessizdir
Tüm dudaklarda taht kuran
Ah o sessizlik