Ey ülkem!

Ey halk!

Siz bunları bilir misiniz?

Hatırlamak ister misiniz?

Çiçeksiz saydam sözcükleri

Onuncu yıl marşlarını ezberlettiklerini

Tabutlukları, Filistin askılarını, copları

Şişmiş ayakları soktukları tuzlu suları

Bunlar acılarımızın tek çığlığı

Söyleyin Diyarbakır’ı müze yapınca

Kuş resimleri çizilince duvarlarına

Örtecek mi işkence izlerini?

Yargısız infazların kokusunu silecek mi?

Tutkulu sevdalıları rahatlatacak mı?

Irmağın türküsü bitecek mi?

Çok zordur anlatmak bunları

Ne martıların ne de denizin olmadığı yerleri

Karanlık adamları

Lanetlenmiş işkencecileri

Çırılçıplak sırtları

Şafakla birlikte asılanları

Kara Eylül’ün kahrolası rüzgarları

Nasıl anlatsam

Demir postalların tekmillerini

Siz kahrolası işkenceciler hatırlayın! 

Siz ölümsüz olanları sildiniz

“Burada Allah yok!” dediniz

Muhammed yok, İsa yok, Musa yok!

Kur’an yok, kurtarıcı yok!

İstikbal yok, zaman yok!

Çiçeklerin maviliği kırmızılığı yok!

Zindanda sadece ateşlerin şavkı vardı

Gökyüzü yıldızsızdı

Çünkü sen canlı sayılmazsın 

Sen bir kadavrasın yahut hayvansın

Ağzına dahi pislik sokulansın

Hadi yat yatabilirsen, uzan ranzana

Dal git hayallere sonsuz gecelerde

Marşlara kulak ver dağ yollarında

Yüzü gülmez çocuklar gibisin

Gülüşler arama ninniler boşuna

Seni köpeklerin sesi, feryatlar, ahlar uyutsun

Uykunu kaçırtan elektriği, copları tat

Uyu uyuyabilirsen

Avucunda tuttuğun yumruk olup sıktığın

Masmavi gecelerin koynunda

Sınırı yok gecelerin

Hadi uyu

Diyarbakır dışarıda bak

Metris’in önü kahveler

Mamak tabutluklarla örülü

Bak bakabilirsen pencereden

Kuleler, tel örgüler, kurşuni kayalar 

Kanla semiren zalimler

Hain palyaçolar, rüzgarlar

Geride kaldı güller, bir daha ürpermesin

Ama sona ermeyecek ölüm

Her şey masanın üstünde

Hesap kitap yeniden görülecek

İnsanları olgunlaştıran zaman içinde

Günaydın Türkiye

Mamak

Metris

Diyarbakır müze olsun

Demir yumruk faşist hatıralarınızı

Milletimiz iyi okusun

Ve hep beraber okuyalım şu yazıyı

“Vatan sağ olsun!”