­-gün çalığı çocuklara-­

Uysal ve pis

bu ecnebi gün doğumlarının murdar dölütlerinde

kimse asra yemin etmiyor

delişmen baharların

gün çalığı çocukları

kara sabanlı cellatların kursağında sancıyor

utancımız

"Kasas"a bakıp saçlarını ağartıyor

ve ölümü kadar konuşuyor hayat

yine kız çocukları

çağın teneşirine yatırıyor çığlığını

şehrin koynunda

azar azar ölüme banarak

köz suskunluğunda

ayaklarını mezarlığa alıştıran

ve

diri diri kendine gömülen kız çocukları için

derinden ve içli

bir Ömer ağlıyor

Sokağın kokusuna sinip

evinde fısıltıyı çoğaltıyor Erkam

sessizliği putlaştıranların gürzünü ıslıklayıp

­bu sessizliğin ağzı kim­

biz

yarına olan inancımızı tazeleyerek

ışığa övgülü şarkılar dizeliyoruz.

Dualarımızı yarınlara ısmarlayıp

Meryem'e tazminat ödüyoruz

Şahdamarımızda bir el ki

Mekke'yi okşuyor...