Caddelerde taşlar değil çocuklar

adım adım arşınlanan

ellerinde kına değil boyalar

siyah - kahverengi

bir nefeste çıkar ağızlarından

"boyayalım mı abi"

Caddelerde taşlar değil çocuklar

bakar yanık yüzlerinden gözleri

gözlerinde umutsuz bir karanlık

karanlıkta zayıf bir ışık belki

özgürce haykırırlar bildiklerini

"boyayalım mı abı"

Caddelerde taşlar değil çocuklar

verir nefesini / savurur rüzgar

hiç bilmedikleri yere

vurur denizin dalgaları

kanat çırpan martılar

hatırlatarak kaçtıkları evleri

analarından emdiklerini

burnundan getirdiklerini devrin

kimse görmez

kimse duymaz lanetlerini

yalnız hoş bir seda kalır kubbede

"boyayalım mı abi"