30 Mart 2002 Cumartesi günü kuşatma nedeniyle sokağa çıkma yasağının sürdüğü Ramallah'ta Halil Sakakini Kültür Merkezi'nin çocuklarla yaptığı görüşmelerden bir kesit:

 Alyyan Zayed, 9 yaşında: Arka bahçede oynayamıyorum. Sokağa çıkma yasağı yüzünden evden dışarı adım atamıyorum. Oyuncaklarımı sakladım. Çünkü oyuncak arabalarım yüzünden İsrail askerlerinin beni alıp götürmesinden korkuyorum. Şeker almak için bakkala bile gidemiyorum.

Rana Burkan, 9 yaşında: Babam uzaklarda. Annem ve ablam TV de tutuklanan insanların üzerine ateş açılarak öldürüldüklerini görünce ağlamaya başlıyorlar. Babam da onlardan biri olabilir diye düşündüm. Ben de sürekli ağlamaya başladım. Bir süre sonra durdum ve dedim ki: niye ağlıyorum ki, bu bizim kaderimiz. Benim babam bir polis. Dirençli olmalıyız.

Lema Zayed, 11 yaşında: Okula gitmek istiyorum. Özgür olmak, oynamak istiyorum. İsrail askerlerinin ülkemizi terketmesini, işgale son vermesini, bu ağır tankları kullanmaktan vazgeçmesini istiyorum. Bizim onlara karşı koyacak hiçbir şeyimiz yok. Okullarımızı artık işgal etmesinler. Bombalamasınlar.

Mustafa Mulhem, 8 yaşında: Yabancı ülkelere Filistinli çocuklara yardım etmek istedikleri için teşekkür ediyorum. Çok kötü ve yoksul durumdayız. Şehirlerimiz işgal edildi. Burası tamamen askerler, tanklar ve askeri araçlarla dolu. Öldürülen ve yaralanan insanlar için çok derin üzülüyorum ama doktorlar ve hastaneler bizi koruyacak.

Ala Jibrin, 12 yaşında : Ramallah'ta tek odalı eski bir evde yaşıyoruz. Tuvalet ve banyo yok. Komşularımızla beraber eve otuz metre uzaklıktaki bir tuvaleti birlikte kullanıyoruz. İsrail askerleri bu tuvaleti kullanmamızı yasakladı. Mutfak ta evden biraz uzakta dışarıda. Burayı da kullanamıyoruz. Annem yemek yapamıyor. Biz sekiz kişi çok güç koşullarda yaşıyoruz. Ne yapacağımızı şaşırmış durumdayız. Dışarı çıkarsak bizi vurabilirler. Dahası askerler kapımızın önüne yerleştiler ve tuvaleti onlar kullanıyor. Elektrikler kesik. Çok sinirli ve çok kötü psikolojik durumdayız. Allah'tan ve içinde insanca duygular taşıyan yeryüzündeki bütün insanlardan bu duruma müdahale etmek, işgale son vermek için bir şeyler yapmasını istiyoruz. Filistinli çocukları bu kabustan kurtarmak için.

Mizer Jibrin, 15 yaşında: kız kardeşlerim tuvalet için odadaki leğeni kullanıyorlar. Ben bunu reddettim. Dışarıdaki tuvalete babamın uyarılarına rağmen çıktım. Çıktığımda etrafım sarılmıştı. Askerin biri beni iterek evden uzaklaştırdı ve sorular sormaya başladı. Dövmeye başladıklarında babam ağlayarak geldi ve durmalarını istedi onlardan. O bir çocuk, sadece tuvalete gitmek istedi, diye ağlıyordu. Bütün kardeşlerimle beraber beni mutfağa kilitlediler, babamı tutukladılar, dövmeye başladılar, başına plastik bir şey geçirip bilinmeyen bir yere götürdüler. İşgali yaşıyorum ve asla unutmayacağım. Bu zulümü ve öldürmeyi durdurun diyorum onlara.

Yanal Zayed, 4 yaşında : Bir ev istiyorum. Bir ev bir de dışarıya bakabileceğim pencere. Haneen, 9 yaşında : Su ve elektrik kesik. Karanlıkta bombalar yağmaya başlayınca çok korkuyorum. Anneme babama sığınıyorum. Khadija, 8 yaşında : Evin yakınında İsrail askerlerini görünce çok korkuyorum. Hastalanıyorum. Annemin arkasına saklanıyorum. İnşaallah Filistin özgür olur, Kudüs bizim olur. Muhammed, 12 yaşında: kendimi şiddete uğrayan biri olarak görüyorum. Bombalar yağarken, özellikle de evler bombalanırken ağlıyorum. Allah'a bizi bu işgalden kurtarması için dua ediyorum. Mermilerden ve bombalardan kurtulmak için anneme sığınmak istiyorum.

Shoroug, 14 yaşında: bombalama başlayınca çok korkuyoruz. Korku ve terör çok acı. Dünyada hangi çocuk bu kadarına katlanabilir. Bu adaletsiz saldırganlık her yerde ve her zaman.