Bu İmansızlık

bu insansızlık çölünde

doğan çocukların avucuna tutuşturulan kan

cesetlerin arasına karışmış güneş kırıldı

inan hayatın sırtı çekemez bu imansızlığı

bir deprem şiddetinde sesim

acı feryatlardır tabut tabut taşınan

bir yerde kitaba dair sözler

canhıraş çırpınır bir ümit gözlerde

ama inatla akar bulanık sular köklerimize

İşte bu mevsimdir üşüdüğüm anne

bu mevsim insanı cinnete yorumlayan

İbrahim ey İbrahim

sonra adı(mız) meczuba çıkan

denizini sarmış nehirler akıyor

fevc fevc İnsanlar

akrepler şehrini şifa diye sunuyor

ağla ağla ve diren kalbim

bir biz mi kaldık insanlık enkazından

içerliyorum