Bu yol sevda yoludur. "Göğsüme genişlik, dilime kolaylık ki sözüm anlaşılsın." der yürürüz. Kayıtsızlığa ve suskunluğa monte edilmiş bir zaman diliminden ebediyet mevsimine uzanan yolda sabırlar içerek emin adımlarla yürüyoruz. Bazen hayata sitem ederek, bazen bir damla fırtınalar kopararak, tüm ümitlerimizi kaybetmeye başlamışken, bir de bakmışsın, Meryem saflığında güneşin koynundan güzellikler dökülmeye başlar. Bu çok güzel deniz ve güneşimizle yürümeye devam ederiz.

Hüzün iklimlerinde doğduk sevgili dostum. Coşkun akan ırmakları kana kana içen ellerimiz ne çok yumruk olmuştu. Yazdığımız her öyküye her şiire hicran eklemiştik. Mevsimlerden şubatı severdik çünkü yeni bir dünyaya gözlerini açan yiğitlerimiz bu mevsimde ne de çoktu… Şubat ayı şehit ayı olmuştu. Saçlarımıza karlar düşerken yüreğimiz ıslanıyordu... Geceler saplanırdı böğrümüze içli bir Anadolu türküsü karıştırdık esmer yalnızlığımıza… Gecenin koyu saatlerinde incecik sızılar düştü içimize, bu topraklarda bu çiçekleri yetiştirecektik illaki başaracaktık.

Sürekli bir yenilenme içinde olmalıyız dostum. Gözlerimize yeni ufuklar çizip, bir elimiz Mescid-i Haram'da, bir elimiz Mescid-i Aksa'da olmak kaydıyla sıkı tutunmalıyız, ruhumuza ve yeryüzüne bir aydınlık düşürmek için düşlerimizi genişçe yayalım yeryüzüne insanlığın kadim destanını yeniden yazmak için…

Yakalara takılan, vazolara konan her gülün solduğu gibi dünyaya eklenen her insan ölecek ve ölüm insana çapraz yaklaşır… Ateş sularında üşür insan… Nihayetinde dağıtsam selimi yeryüzüne, sadece gökyüzü kanıyor hüzünlü iklimlerinde. Filistin semalarından gelen bir yaralı kuşun kanadı çarpıyor kalbime, kanıyor ve ben ağlıyorum.

Ellerine ne oldu anne

Kardeşliğimize, bir milyar mümin nerde

Sımsıkı sarılıyorum geceye

Yetim çocuklar gördüm sessiz ağlayan

Hüzün iklimlerinde, kuşatılmış Gazze'de…