Devletin hukuk ve "yasa" tanımaz uygulamalarının "kazara" ortaya çıktığı, Susurluk gibi kirli ilişkiler zincirini oluşturanlardan -onca gürültü ve patırtıya rağmen- tek kişinin bile tutuklanmadığı bir ülkede, hukukun üstünlüğü ve hukuk devleti olmak gibi "yaldızlı" iddiaların ispatı için geriye tek bir alan kalıyordu; muhalif yapılanmalara, örgütlere yönelik operasyonlar.

İBDA-C grubunun lideri olduğu söylenen S. Mirzabeyoğlu'na yönelik "hukuki müdahale" de işte bu operasyonların son halkasını oluşturuyordu.

İstanbul 6 no'lu DGM'de yargılanmak üzere, cezaevinden mahkemeye getirilen kişilerin saçlarının ve sakallarının kesilmiş olması bir tarafa; Sancar Kartal adındaki İBDA-C mensubunun öldürülmesi ve Mirzabeyoğlu'nun yüzündeki dayak ve işkence izleri ile mahkemeye çıkartılması, çeteler karşısında sessizleşenlerin, muhalifler karşısında " hukuk ve adalet abidesi gibi" nasıl da "Devleştiğini" gösteren bir devlet klasiği olarak sahnelendi. Cezaevinde öldürülen Sancar Kartal olayı ise, "Devlet Cinayet İşlemez" iddialarının arasından sessizce göçüp gitti.

Tutuklu yakınlarının mahkemeye alınmayarak, en basit hak kabilinden sayılan "mahkemelerin aleniyeti" ilkesine riayet edilmemesi ise öldürme ve işkence gerçeği karşısında, dikkat çekmez basit bir teferruat gibi durur olmuştu.

Zulmün ayyuka çıktığı bir ortamda haksızlık karşısında "Dilsiz Şeytanı" oynayanlar da, zalimler de bilmeliler ki; zulüm ile abad olunmaz.