“haya allah ahl el falluca kulhum şuc'a
ma zallo ras u zallo lil amrika
haya allah ahl el falluca,
haya allah ahl el falluca et tican er ras”*

2004 yılının Nisan ayında Irak’ın Felluce kentini almaya çalışan Amerikan ordusu, duvara toslamış, ağır kayıplar verdikten sonra kenti alamadan çekilmişti. Direnişçiler vur kaç taktikleriyle, Ebabil ve Tarık roketleriyle işgalcileri püskürtmeyi başarmıştı. Böylesi bir muharebede yenik düşen Amerikan kuvvetleri, durumu içlerine sindirememişti. Bir süre sonra 2. Felluce Muharebesi başlayacak, işgalciler sürece “Phantom Fury” derken Müslümanlar “el-Fecr” diyeceklerdi. ABD Silahlı Kuvvetlerinin 1968 yılında Vietnam Savaşındaki Huê Muharebesinden sonraki en kanlı çarpışması yaşanacaktı. İkinci bir Ashab-ı Uhdud’du yaşanan; kuyularda, dar alanlarda katledilenler de yine Müslümanlardı. Bir hafta boyunca yaşanan çatışmalarda kan oluk oluk akmış, ölüm o gün her yere kol saldığı gibi nesillere de taşınmıştı.

Camii Şehrinden Ölüm Şehrine

Savaş başlar. Korkunç bir yıkım, ağır bombardıman uçakları, topçu ateşleri, napalmlar, beyaz fosfor bombaları şehrin üzerine ölüm kusar. Amerikan ordusu hiçbir savaş kuralında yer almayan bir uygulamaya girişerek şehrin tamamını “Fire Free Zone” (Serbest Atış Bölgesi) ilan ederek tüm binaları, direnen herkesi doğrudan doğruya öldürmek için saldırır. Öyle ki,  camiye sığınmış yaralıların infaz edildiği, sokaklarında ceset kokusundan yürünemediği, eli silah tutan tüm erkeklerin katledildiği bir zaman dilimi yaşanır Felluce’de. Sağ kalanlardan sayıları 1500 civarında olan Felluceli tutuklanır ve sonrasında iğrenç uygulamalarıyla gündeme gelecek olan Ebu Gureyb Hapishanesine yollanır. Camileriyle meşhur olan kent, bu günden sonra ölümüne gerçekleştirdiği direnişi ile anılacaktır.

Hastane sözcüsü Nedim el-Hadidi, Felluce’de yaşananları şu cümlelerle özetler: “2004 yılında Amerikalılar, üzerimizde her türlü kimyasal ve patlayıcı maddeyi denediler. Termobarik silahları, beyaz fosforu, seyreltilmiş uranyumu... Bizler laboratuar fareleriydik onlar için.” Düşünün, adamlar bir bomba icat etmişler; atıldığı yerin 150 metre çapındaki herkes yanıp kavruluyor. Ölenlerin elbiselerine bir şey olmuyor ama o kişi, kemiklerine kadar eriyerek can veriyor. Katiller, Beyaz Fosfor (White Phos) silahının baş harfleri olan WP’yi kullanarak bu iğrenç ölüm makinesine kendi aralarında “Willie Pete” adını vermişler; bombaların üzerine isim yazan İsrailli çocuklar gibi.

Felluce’de yaşanan korkunç katliam ne yazık ki orada bitmedi. Bundan otuz küsur yıl evvel kabul edilen Konvansiyonel Silahlar Konvansiyonu ile kullanımı yasaklanmış olan Beyaz Fosfor silahlarının Amerikan ordusunun Felluce’de sıklıkla kullanıldığını herkes biliyor artık. Bu iddianın ne kadar gerçek olduğu o yıldan sonra doğan çocuklarda görülen fiziksel bozukluklarla, deformelerle ortaya çıkmış görünüyor. Beyni, cinsel organı, gözü olmayan ya da bağırsakları vücudunun dışında doğan çocuk fotoğrafları sanal âlemde dolanıyor. Göğüs kanseri olan kadın sayısının, lösemiye yakalanan çocuk sayısının Hiroşima’nın kat be kat üstünde olduğu şehir unutulmakla da karşı karşıya.

“Fırat’ın kenarında kapsa bir kurt kuzuyu, sorumlusu Ömer’dir.” sözünden hareketle, yaşanan zulümlerin önlenememesinden Müslümanların inisiyatif alacakları yapılar sorumlu tutulur hep. Fırat’ın kenarındaki Felluce’yi kurtlar parçaladı da kılımız kıpırdamadı. Maveraünnehir darmadağın. Amerika’nın Felluce’de yaptığını şimdilerde Esed, Hama’da, Hule’de yapıyor ve yaşanan zulmün çapı on yıllar içinde ancak kavranacak.

Amerika’nın dünyaya hediye ettiği yeni Hiroşima’nın adıdır Felluce. Bugünün Humus’u, İdlib’i, Der’a’sı ve Hule’sidir Felluce. Direnişin, katliamın, nesillere taşınan ölümün yaşandığı yerdir Felluce. Onurlu erkek ve kadınların ama kimyasallar nedeniyle sakat kalmış çocukların, çaresiz bebelerin, eksik yavruların yurdudur Felluce. Hiçbir zaman unutulmaması gereken, ümmetin deforme olmuş tarafıdır Felluce.

* “Allah, Felluce halkını korusun / (onların) hepsi cesurdur / baş eğmediler, baş eğen Amerikalılardır / Allah, Felluce halkını korusun / onlar başımızın tacıdır.” (Bir Felluce marşından)