Tanıktır onlara alanlar,

zorlu yollar,

dost omuzlar;

işte ilk önce,

onlar gülümsüyor

gözleri yaşlı şafağa

her sabah onlar okşuyor

yoksul çocukların başını

onlar ısıtıyor sımsıcak avuçlarında

sevgisizlikten üşüyen kentleri

tutuşmuş bir karanfil demeti dibi

onların çığlığıyla uyanıyor

direngen meydanlar

ve onlar dikiliyor önce

murdar yüzlü kabillerin karşısına!

yüreğe düşen bîr cemre gibi

bir kutlu güne yetişmek ister gibi

şebrin bir ucundan kalkıp gelen müminler gibi

koşar gibi uzaktaki bir dostun yarasını sarmaya

ateşe verip seslerini

onlar tutuyor elimizden,

yürüyen ayetler gibi

ve işte ölüm bile

imrenerek bakıyor arkalarından