Firavun Esed’in katilleri tarafından kahpece vurulup

kaldırımda uzun süre yatan kız çocuğuna ithafımdır…

 

“Yaşamak berrak bir gökte

Çocuklar adına savaşmaktır!”

Kimsesizliğinle vurulduğundan beri

Ateşten perdeleri kaldırdım

Dönmek istedim dönemedim

İçimin denizlerine

Sen vurulduğundan beri

Yeni bir gün doğmadı üstümüze

 

Ölüm libasını giydirdiler sana

Gül gibi büyümek varken

Şimdi bir başına öylesine gittin Allah’a

 

Ruhumda hüzün sırılsıklam

Keşke kol kanat gerip siper olsaydım sana

Silebilseydim sıcak gözyaşlarını

Doğacak fecrin ipeksi mendili ile

 

Şimdi alevden bir gömlek giydi

Sana canım diyen sana kucak açan annen

Başını okşayan rüyalarına sızan

Sana kurban olan kadanı alan

 

En zalim avcı vurdu seni

Yavru bir ceylan gibi

Kanla yoğrulan sesin dalga dalga buldu bizi

İnan ağır bir isyan içindeyim

Unutuverdim tüm denizleri

Bölündüm paramparça çığlık çığlık günler boyunca

Ölüm gibi ansızın solan çiçeği düşündüm

Seni ey adını bilmediğim seni

Düşündüm bu direniş gününde

Ölümün en içli yerinden geçip gittim

 

Şimdi meşrep ve mezhebiyle

Bu kirli savaşı yorumlayanlar

Zalim firavunun yanında olanlar

Ellerine ekmeğine kan bulaştıranlar utansın

Utansın vicdan yoksunu olanlar

Dengeler adına şahsiyetsiz

Çıkarlar adına onursuz

Çocukların ölümüne bakıp kılını kıpırdatmayanlar

Utansın utanacak olanlar

 

Öfke dolu bakışlarımızla

Bağrımızdaki acı zaferle bitecek

Kan dolu kaldırımda öylece yatışın

Mümkün olacak

Cennette bir kuş gibi kalkışın

Seninle ölenler aynı yolculukta 

Ey özgürlük uğruna vurulmuş gülüm

Selahaddin’in ayaklarının değdiği yerde

Yeniden karılacak toprak adalet mayasıyla

Ölümse ölüm

Yaşamaksa şereflice yaşamak

Yatışmaz sevdamız yıkılmayınca firavunlar

 

Savaşmak adını bilmediğimiz çocuklar adına

Güneşten kopardığımız çığlıklarla

Yaşamak gibi insanca

Bir avuçta olsak iman desenli umutla

Zalimlere direnmenin kahramanlığı var Allah katında…