Reem Sleem’in electronicintifada’da yayınlanan yazısı Haksöz-Haber tarafından tercüme edilmiştir.

Sırt üstü yatıyorum ve uyumadan önce her zaman yaptığım gibi tavana bakıyorum.

Mısır'dayım, Mansoura'da, Kahire'nin yaklaşık iki saat kuzeyinde. Hayatımda ilk kez kendimi güvende hissediyorum, beni kucaklayan ve insanları bana kucak açan bir ülkede.

Yediğim yemeklerin tadına bakabiliyorum. Aydınlık sokaklarda yürüyebiliyorum.

Gazze'yi ve memleketim Deyr el-Belah'ı 19 Şubat'ta terk etmek zorunda kaldım. Arkadaşlarımı, odamı, hayallerimi, hedeflerimi, geleceğimi, mutluluğumu bıraktım. Elimde hiçbir şey kalmadı. Kimliğim yokmuş gibi görünüyor.

Sekiz aydır Mısır'dayım ama hala Filistin’e dönmeyi bekliyorum. Bugün hâlâ beni içine alacak ve sürgünümde beni teselli edecek sıcak bir sığınak arıyorum.

Bir yerlerde başka bir dünya olmalı. Ama şimdi buradayım.

Yatmadan önce kafamın içine, düşüncelerime kaçıp duruyorum çünkü yeni gerçekliğim beni şaşırtıyor. Zaman geçirmek için telefonumdaki resimlere göz atıyorum, kitap okuyorum ve uyuyana kadar müzik dinliyorum.

Benim gerçekliğim yerinden edilmiş olmam. Kimliğime değer verilmediğini ya da tanınmadığımı hissediyorum. Net bir geleceğim yok ve kaçmak için ne yaparsam yapayım, hayat bana mevcut durumumu hatırlatan bir tokat atıyor.

Hiçbir şey kalmamıştı

İsrail'in Kasım 2023'te üniversitem El-Ezher'i bombaladığını duyduğum günü hatırlıyorum.

Bir komşumuz bize haber verdiğinde Deyr el-Belah'taki evimde ailemle kahvaltı yapıyordum. Kendimi çok öfkeli hissettim. İşgal bizi de eğitimden alıkoymak istiyor.

Bu bana annemin ben çok küçükken söylediği şu sözleri hatırlattı: “Eğitim senin kalkanındır Reem. Seni korur ve daha iyi bir gelecek inşa etmene yardımcı olur.”

Üniversiteden geriye hiçbir şey kalmamıştı. Ne profesörler, ne öğrenciler, ne sınıflar, ne dersler, ne kitaplar, ne koltuklar, hatta ne bir kütüphane ne de bir kafeterya.

Üniversitede üçüncü yılımı yeni tamamlamıştım. Dördüncü ve son sınıfıma başlamaya hazırdım. Sınıfa girdiğimde ve kampüste yürürken kendimi gerçekten iyi hissediyordum. İlk defa bu kadar çok potansiyel barındıran bir yerde olmayı deneyimlemiştim.

Bir keresinde kafeteryada kahvaltı için falafel sandviç yerken yanımdan aç bir kedi yavrusu geçti. Onun için yere biraz yoğurt döktüm, o da hevesle yaladı. O andan itibaren onu beslemek için fazladan mama almayı alışkanlık haline getirdim ve kısa sürede arkadaşım oldu.

Sık sık onu merak ediyorum. O da benim gibi yerinden mi oldu? Acaba enkaz altında mı yoksa onu tekrar beslememi mi bekliyor?

Mahallemiz bombalandığında ailem ve ben Mısır'a geldik. Eşyalarımızın çoğunu geride bıraktık ve sadece küçük bir çanta dolusu giysi ve biraz yiyecekle Refah'a vardık.

Uyku asla kolay gelmez

Mısır'da pek çok iyi insanla karşılaştık. Bir aile onur ve misafirperverlik göstergesi olarak otobüs yolculuğumuzda bize yemek ısmarladı. Gazze'den geldiğimi duyan pek çok insan güvende ve mutlu olduğumuz için çok sevindiklerini ifade ettiler.

Gazze'den geldiğimizi ve artık güvende olduğumuzu öğrendiklerinde yüzlerindeki sevinci bugün bile görüyorum.

Mısır'da bir akrabamın evinde geçirdiğim ilk gece bir rahatlama hissi getirse de - güvendeydim, bombardımandan uzaktaydım - aynı zamanda derin bir eksiklikte vardı. Evimde değildim.

Hayatımda bildiğim her şeyin yok olabileceğini fark etmemiştim. Bu düşünceyi, tanıdığım herkesi ve şimdi nerede olduklarını düşünmekle birlikte aklımdan uzak tutmak zor - bazıları yerinden edilmiş ve Gazze'nin ve dünyanın dört bir yanına dağılmış, bazıları ölmüş ve diğerleri de ortadan kaybolmuş.

Uyku asla kolay gelmiyor. Geleceğe dair endişeli düşüncelerle yatağımda dönüp duruyorum.

Bana ne olacak? Eğitimime nasıl devam edeceğim? Diplomamı tamamlayabilecek miyim?

Annem beni internetten ders aramaya teşvik etti ve El-Ezher'in online dersler açtığını görünce şaşırdım. En korkunç koşullarda, bir soykırımda bile, hocalarım eğitimimize devam etmemiz için bir yol buldular, hatta harçlardan feragat ettiler.

Yeni defterler ve kalemler aldım ve çevrimiçi derslere katılmaya başladım. Gerçek üniversiteyi özlüyorum ama bu rutine sahip olduğum için de kendimi şanslı hissediyorum.

Hâlâ hayallerimin peşindeyim ve ne pahasına olursa olsun istediğim hayatı şekillendirmeye çalışıyorum. Güneşe doğru yürümeye ve karanlığı geride bırakmaya kararlıyım.

* Reem Sleem Gazzeli bir yazar.