Arap Devrimleri olmasa gazeteci olur muydum? Sanmıyorum...

Tunus’ta başlayan gösteriler, beni Beyrut’ta bir üniversite kütüphanesinde bulmuştu. Elimdeki kitaptan çok, ajansları kontrol etmeye başladığım an, anlamıştım ne yapmak istediğimi ve istemediğimi. Akademisyenlik, “henüz Arap devrimlerinin sonuçları hakkında konuşmak için çok erken” tarzı bir itidallik bana göre değildi. Bölge değişiyordu ve ben bu değişimi izlemek istiyordum. Hayatımı, tüm enerjimi bu müthiş dönüşüme vakfetmek istiyordum. Pasif bir izleyici değil, sıradan insanların bu olağanüstü hikâyelerinin anlatıcısı olmak istiyordum.

Türkiye’nin dönüşümünü bir aktivist olarak tecrübe etmiştim. 27 Nisan muhtırasına karşı henüz bir üniversite öğrencisi olarak Genç Siviller adına, Ankara’da beş kişiyle beraber, yüzlerce polis memuru etrafımızdayken, karşı muhtıra okurken vardım. Şu anda norm kabul edilenlerin, radikal ve marjinal göründüğü bir dönemde, belki de gençliğin verdiği bir ödünsüzlükle oradaydık. İzansızdık, yarını düşünmeden damgalanırken tereddüt etmiyorduk. Her hafta eylemden eyleme koşarken gerçekten biliyor muyduk Türkiye’nin nasıl bir hızla dönüşeceğini? Emin değilim. Ama yapmamız gerekeni yapıyorduk.

Başka türlü davranamayacağımız için böyle davranıyorduk. İnanç ve iman, insana her zaman huzur veya dinginlik getiren bir şey değildir. İnanç, irşada dönüşemediği an, yakıcıdır. Bireysel yaşanmaya başlandığı an iman, içinizi kemirir, sizi rahat bırakmaz. Hakikat içinizde, kendinizi yakan bir ateş topuna dönüşür, kendini dışarı atmak ister.

Dürüst olmak gerekirse, ne yapıyorsak iç huzurumuzu, akıl sağlığımızı korumak için yapıyorduk.

Biz Taraf’ı çok sevmiştik...

Ve Taraf böyle bir zamanda girdi hayatımıza. Bizimdi Taraf. Türkiye’nin seyrinin nereye gittiğinin bilinmediği zamanlarda, ufuk henüz flu iken, her an bir araba kazası tehlikesi vaki iken, Taraf netti. Sadece ölümüne haklı olduğunu düşünen insanlarda bulunan bir deli cesareti ile, Türkiye siyasetine kendini bir aktör olarak dayatırken, Türkiye medyasının kurucu ve resmî ideolojisi olan üç maymunculuk oynamayı imkânsız hâle getiriyordu. Bir gazete değildi, bir ideolojik bülten de değildi. İlker Başbuğ gazeteyi tehdit ettiğinde “Paşa önce o parmağını indir” pankartları ile soluğu gazetenin önünde alan okuyucuları ile bir siyasi hareket idi, Taraf. Bayiden Taraf alırken, arkandan gelenin gülümseyerek “bana da bir Taraf” demesi ile hiç tanımadığın insanlar ile kurduğun düşünsel akrabalık idi Taraf. Hrant Dink’in cenazesinde, dönüp dönüp arkamıza bakarken gördüğümüz insan seli ile ilk defa hissettiğimiz çoğunluk hissiydi Taraf.

Gazetecilik onuru ve entelektüel dürüstlük

Aktivizmden gazeteciliğe geçerken, bu iki alanın birbirinden ayrıldığı sınırlar meselesi epey kafamı kurcalamıştı. Gazeteci olmak boş bir levha mı olmak demekti? Objektif olmak ne demekti? Gazetecinin müdahalesi nerede başlar, nerede biterdi?

Hiç bir zaman tarafsızlık ve objektif olma iddialarına teveccüh göstermedim. Hepimiz farkında olduğumuz veya olmadığımız bagajlarımızla, farklı hakikatlere yönelmeye mecburduk. Tarafsızlık iddiası bir gazeteci için çoğu zaman, kendi ideolojik arkaplanını görünmez kılarak, objektiflik iddiası altında bir tahakküm kurma aracıydı. Objektif ve tarafsız olmak, evet, imkânsızdı. Ancak entelektüel dürüstlük imkânsız değildi. Tarafını en baştan ortaya koyarak, doğruyu sadece doğruyu söylemek, hiçbir güce müdana etmemek, baskı devletten de, kendi mahallenden de gelse, korkmamak mümkündü. Tarafınızı açık açık belli ederek, okurları kandırmak yerine, dürüst olmak mümkündü.

Gazetecilik bildirmekti, olana ayna tutmaktı. Fakat bildirirken istemsiz olarak tekrar ve tekrar, her seferinde tavır almaktı. Aynanın bir görüş açısı olduğunu okurlara hatırlatmaktı. Gazetecilik taraf olmaktı, kaçınılmaz olarak.

Oral Çalışlar’ın istifa mektubu ve Yıldıray Oğur’un veda yazısı üzerine eklenecek pek bir şey yok.Taraf başka bir Taraf olmaya doğru giderken, kişisel bir imtihan ile karşı karşıyayım. Gazetecilik onuru için, hayatımdaki en büyük zevkten ve şereften, yani her hafta Taraf okurları için orta dünyadan bildirmekten feragat etmek durumundayım.

Ma’a salama Taraf...

Ma’a salama Arapça bir veda sözcüğü. Günlük kullanımı “hoşça kal”ın karşılığı. Ancak kelime anlamı, barış üzerinde olsun demek. Barış üzerinde olsun Taraf...

Not: Elbette yazmaya, çizmeye devam edeceğim. Geçen hafta başladığım Selefîlik yazısı dizisini ise muhakkak devam ettireceğim. Şükürler olsun ki yaşadığımız çağ, kelamın ve düşüncenin iletilmesi için illa yazılı medyaya ihtiyaç duymadığımız bir çağ. Dolayısıyla bu yazı Taraf’a veda, okurlara ise bir randevu yazısı...

[email protected]

TARAF