Dr. Kemal El-Kasir / Tezkire

İslami düşüncenin temelleri: Yapıyı yeniden çizmek

Kolektif İslami düşüncenin dallarını kaynaklarına geri döndürebilecek yeni sütunlar koyacağım. İçinde yıldızların doğduğu evrendeki gerçek geometrik sütunların görüntülerini bize aktardığında sondajcı James Webb tarafından ortaya çıkarılan yaratılış sütunlarına benzer şekilde bilincin içinde yaratıldığı ve doğduğu büyük sütunlar vardır. Arap zihninin yapısının bölünmesinde yatan kusur, elitlerle sınırlı kalması ve halkların kolektif zihnini ihmal etmesidir. Bu sütunların en güzel detayları burada üç başlık altında özetlenmiştir: “İddia”, “Popüler Analoji” ve “Popüler Referans”. Öyleyse niyetimizi açıklayalım.

Talep sütunu

Savunuculuktan medeniyet inşasına kadar talep ilkesi, Müslümanların bilincini ve düşüncesini şekillendirir. Onlar bu talebin anlamını milletlerden kendi çağrısına katılmalarını istemeye dayanan İslam’ın doğasından çıkarır. Basit bir Müslüman, başkalarını talep eden ve onları kendi doktrinel ve entelektüel sistemine çekmeye çalışan bir kişidir.

Sıradan bir Müslüman, Albert Einstein’ın genel görelilik teorisi üzerine verdiği konferansı dinledikten sonra onu İslam’a davet etme ve bunu talep etme cüretini gösterebilir. Talep, derin İslami bilincin bir özelliğidir.

Müslümanlar tarihte coğrafyalarının doğasını, stratejik farkındalıklarını ve dünya görüşlerini şekillendiren fetihler yoluyla sağlam bir iddia ile hareket ederler. Ayrıca diğer halkları ve ırkları çağırarak özümsedikleri yumuşak talep yoluyla da bunu yaparlar. İddia sütunu, hareket ve bilincin temel bir ayağı olan izdiham ilkesini üretti.

Talep ilkesinin düzeyleri ve unsurları vardır. Bunlardan en önemlisi, iktidar piramidinin en yüksek mevkilerinden toplumun en alt sınıflarına ve sürekli olarak emretme ve yasaklama görevini hisseden üyelerine kadar uzanan erdemi teşvik etme ve ahlaksızlığı önleme mekanizmasıdır. Erdemin emredilmesi veya ahlaksızlığın önlenmesinin, dindar olmayanların bir kısmı arasında bile baskın bir kültür olması şaşırtıcı değildir. Zayıf ya da dinî olmayan uygulamaların, yazarlarını bu tür eylemlerin yapılabileceğini ya da yapılamayacağını beyan etmekten alıkoymadığını sıklıkla görüyoruz. Bu iddia bilimsel tartışmalara ve tepkilere yol açar.

İddia hem bir açıklama hem de bir hatadır çünkü İslam medeniyetinin yeniden hayat sahasında var olması, iddianın yüksek seviyesine bağlıdır. Bu bağlamda ödeme fikirleri ile talep fikirlerini birbirinden ayırmak zorundayız. Ödeme fikirleri zayıflık ve medeniyetin gerileme aşamalarına aittir. Mevdudi, Nedvi, Malik Bennabi, El-Messiri ve Taha Abdurahman’ın fikirleri gibi son yüzyıldaki fikirlerin çoğu ödeme fikirlerine aittir. Talep fikirlerine gelince bunlar Müslümanların yarattığı, diğer halkları etkilemek ve kültürel olarak onları aşmak için hareket ettikleri orijinal kavramlarda temsil edilir.

Popüler ölçüm sütunu

Kolektif düşünme hareketi geriye doğru hareket eder ve öncekine kıyasla sonrakini ölçer. Ölçüm, yargıların oluşturulmasında dayandığı bilimsel elitlere özgü olmayıp sıradan bireylerin basit tutum ve kanaatlerini oluşturdukları gündelik bir yöntem olmanın ötesine geçer. Kriz dönemlerinde popüler ölçümlerin sıklığı ve yoğunluğu artar. Müslümanlar ortaya çıkan sorunlarının çözümünün daha önceki bir kaynağa, tarihe, sembollerine ve tutumlarına, Kur’an ve sünnete veya seleflerin eylemlerine atıfta bulunarak olması gerektiğini hissederler. Her evde, kafede, kulüpte veya toplantıda, anlam arayan veya çıkış arayan insanlar bulacaksınız.

İslami düşüncenin doğası, Batı düşüncesinin doğasından farklıdır. Ortalama ya da elitist Batılı vatandaş, Yunan ya da Romalıların tarihinde bu kökene dönüşü haklı çıkaracak bir model görmez. Düşünme ve diyalog işlevini yerine getirirken sonraki bilincini geçmişe döndürmeyi gerekli bulmaz.

Tarih ve kadim semboller onun için ölçmek değil, evcilleştirmek ve böylece dalları kökenlerden ayırmaktır. Selahaddin Eyyubi’yi ve Hayber’in hatırasını anan sloganları fark etmek kolaydır ki bu, Batı kültüründe nadirdir.

Popüler analoji, dinî sınıf ve gruplarla sınırlı kalmayıp zihinleri ölçü genlerinden kurtulamamış Arap modernist gruplara kadar uzanır. Modernist için mevcut rönesansın engelleri tarihte daha eski bir kökene sahiptir. Böylece o, bilinçli veya bilinçsiz olarak dalları kökenlere bağlar. Onun başlangıç noktası şimdiki zaman değildir, önce onu sökmek ve yıkmak için geriye gidilmesi gerekir.

Modernistlere göre mevcut ve gelecekteki siyasi ve dinî sorunların kaynağı veraset mücadeleleridir. Düşünce sorunlarımıza gelince bunlar, âlimlerin katı ilkeler koyarak, onları içtihat ve yorumdan tamamen özgür bırakıp uyguladıkları zorbalıktan kaynaklanır.

Modernistler, din ve devlet işlerinin birbirinden ayrılması konusunda ise “Siz, dünya işlerini bilirsiniz.” hadisi gibi daha önceki bir kökene dayanırlar. Kadınların mevcut sorunlarının çözümünde onlara göre metni durduran Ömer ibn el-Hattab’ın içtihadına atıfta bulunurlar.

Dal, köken ve aradaki neden fikri, Müslüman toplumların bilincinin devamı ve etkinliği için elzemdir. Düşünceyi bütünleşik bir birim hâline getirir. Bireyler ve gruplar, düşündüklerinin doğruluğundan emin olmak için ölçüm koşullarına ihtiyaç duymazlar, aksine hareketlerinde bir hataya neden olmadan doğrudan kökene doğru atlarlar. Sıradan insanlar, geri döndükleri varlığın özgünlük koşullarını her zaman önemsemezler; zayıf olabilir ama onu bir varlık olarak görürler. İnsanları ölçüm modellerinde tutmak ve onlara çeşitli vesilelerle bunları hatırlatmak seçkinlerin rolü olmaya devam eder.

Popüler referans sütunu

Tartışmalı bir konuda fikrinizi ifade ettiğinizde, başkalarını ikna etmeye çalıştığınızda insanlar kısa süre içinde sizden fikrinizi dinî ve kültürel geçmişten bir etki, metin veya tutumla temellendirmenizi isteyecektir. Bu bakımdan referans ya da istinat, geriye doğru bir gerileme hareketi olmaları bakımından analojiye benzer.

Bireyler ve toplumlar, günlük yaşamlarının ayrıntılarına dayanarak varlık kavramıyla aşılanır. Güven, fikirleri ve tutumları psikolojik ve entelektüel olarak daha ikna edici hâle getirir. Geçmişten gelen belgenizi ortaya çıkarmak çok önemlidir çünkü fikir, yazarının ruhundaki değeri göz önüne alındığında daha da güçlenir. Ancak Batı kültüründe konumlarına ve görüşlerine meşruiyet ve güç kazandırmak için tarihî veya dinî sembollere dayanma kavramını kullanan bireyler ve gruplar bulamazsınız. Batılılar; entelektüel, dinî ya da siyasi olarak farklılık gösterirler ve belirli bir kişinin sözlerine dayanmak zorunda kalmadan sayıların dilini ve özgürlük, demokrasi ve eşitlik gibi genel ilkeleri kullanırlar.

Öte yandan İslami bilinçteki sıradan diyaloglar veya görüş farklılıkları, söz ve eylemlerde onları çağırmak için önceki referanslara dayanmaya itilir. Dahası, bu durum bir dizi farklı yorumun ortaya çıkmasına neden olur. İki kişi arasında geçen bir diyalogda taraflardan biri kendi görüşüne meşruiyet kazandırmak için İbn Abbas’ın sözlerine dayanırken diğer taraf sahabenin sözlerinden ne kastedildiğini anlamayarak ona karşı çıkar.

Birbirimizle konuşmanın, ideolojimize, entelektüel ve siyasi çizgimize göre kendimizi özenle dayandırmayı seçtiğimiz sembollerin veya metinlerin sözlerine veya eylemlerine eklenene kadar kendi başına bağımsız bir değeri yoktur. Ben size söylüyorum: Muaz dedi ki siz de bana ne düşündüğünüzü söyleyin, bu bir mucizedir. Kolektif bilincimize gelince eşitlik veya özgürlük ilkelerine ve hâlâ tartışma, anlaşmazlık ve birçok yorumun konusu olan uluslararası sözleşmelere başvurmuyoruz. Ben, sana söyleyeyim.

İnsanlar, diğerlerine kıyasla sembollere güvenmeyi tercih edebilirler. İki grup dinî bir konuda anlaşmazlığa düştüğünde, biri bir hukukçunun sözlerine dayanırken diğeri bu argümanın meşruiyetini kabul etmeyi reddetmiştir çünkü hukukçu otoriteye sadıktır. Toplumlar ve bireyler tarihsel anlarda belirli sembolleri üstlenir, söylediklerinin doğru ya da yanlış olduğuna bakmaksızın tutumları ve kahramanlıkları nedeniyle onları meşrulaştırır.

İslam düşüncesinde, kimin konum ve içtihatlarına dayanmayı hak ettiği konusunda birçok savaş oldu. Geniş halk kesimleri İbn Teymiyye’nin, diğerleri Gazali’nin açıklamalarına dayanır, bazıları da birbirlerinin belgelerine saldırır.

İstinat, farkındalık üzerinde bir otoriteyi temsil eder ve bunu söyleyen kişi bir sahabe veya büyük bir imam ise Müslümanda hızlı bir şekilde bir tepki ve teslimiyet oluşturur. Bizler isnat ve destekle yaşayan toplumlarız ve peygamberlerin söz ve fiillerinin geçerliliğinin garantisi olarak kolektif bilince isnat fikrini aşılayan modernistler tarafından kurulan isnat bilimi ile karakterize ediliyoruz.

İlk kaynağa güvenli bir şekilde ulaşan sağlık ve güvenlik koşulları sağlansın ya da sağlanmasın, herkes kolektif İslami bilincin temelini uygular. Bu durum, sahiplerinin çürük temellerine inanmalarına, onları umutsuzca kullanmalarına ve savunmalarına, bireysel ve kolektif bilinci onların etrafında oluşturmalarına engel değildir.

İstinat kavramı, gerekliliği ve genel İslami bilinçteki varlığı nedeniyle mantık koşullarını dikkate almadı ve bunlarda durmadı. On iki imama inananlar, bu imamlar arasında sürekli ve kesintisiz bir zincire dayanmaya şiddetle ihtiyaç duyarlar, bu sanattaki herhangi bir kusur veya mantıksal kusurdan habersizdirler. Aksine onu korumak için birçok çıkışa güvenmeyi beslemeye isteklidirler.