Irmak Yüzlü Çocuklar Düştü Salıncaktan 

 

Murdağın karanlık yüzü bankta bakınıyordu

Irmak yüzlü çocuklara

Fistanlı ve şallı kavruk yüzlü Lahorlu annelere

Ateş dolu gözleri

Irmak yüzlü çocuklar bile söndüremedi,

Salıncakta oynaşırken o kavuksuz çocuklar.

Doğruldu karanlık

Dolandı parkta

O efsunlu çocukların sesleri arasında

Ses öfkeyi yumuşatamadı

William Faulkner oradan geçmemişti belki de

“öğretilen buydu ona: ölüm en usta çilingirdi”

Parkı arşınladı

Ama aşındıramadı benliğindeki ölümcül zehri

Bir bir düştüler salıncaktan güvercinler

Ardısıra heybetli analar

Analar imlâsız ağıtlar yakıyordu

Çocuklar ise mütebessim çehreleriyle aydınlık

Medyanın sihirbazlı manşetleri

Paris’teki gibi dokunaklı değildi

Satırlar ise mankurt.

 

Biz az az ölürken

Gülşen-i İkbal’da

Onlar çok çok insanlıktan düştüler

Batı’nın plazalarında

Elysee, Beyazsaray, Kremlin ve bilumum saraylarda

Yani Salıncaktan değil.

 

Önemsiz bir satıra gömün beni

Duymayayım ölü çocuklar ağıtını

“mendilimde kan sesleri”

Veyl olsun kan sıçratana

Münkerin şafağına

O ele de

Ve de O eli tutup topraklarımıza salan dizilmiş arka sıradakilere.

 

Kum fe enzir!

Murdağı

Yüzüklerin Efendisindeki Mordoru

Mekke’deki Ebu Cehil’i

Beyaz Saray’daki Siyahı ve de Beyazı

Suriye’deki Tiran’ı

Latincesi Karanlığı

Satırlara da girsin diye unutmadan O eli

Tel tel düşürmesin insanlığı

Yoksa tabutlar hep omzumuzdan eksilmeyecek.